Wiara w Ewangelii św. Mateusza

Jezus mówił często o tym, czym wiara nie jest. Karcił ostrymi słowami ludzi, nazywając ich „plemieniem niewiernym i przewrotnym” (Mt 17,17; por. także 12,39; 16,4). Żydzi, którzy stali wokół Jezusa, odmawiali dwa razy dziennie żydowskie wyznanie wiary, które nakazywało: „Słuchaj Izraelu, jest jeden Bóg i żaden oprócz Niego”.

Mimo to Jezus nazywa ich „plemieniem niewiernym i przewrotnym”, co znaczy: można ciągle odmawiać wyznanie wiary, a jednak nie być wierzącym człowiekiem. Wiara nie jest bowiem tylko zewnętrznym wyznaniem.

Historia Piotra chodzącego po jeziorze (Mt 14,28-31) przedstawia, czym jest wiara. Uczniowie płyną w nocy przez Jezioro Galilejskie. Fale miotają ich łodzią. Około czwartej straży nocnej Jezus ukazuje się utrudzonym uczniom.

Przerażeni uczniowie krzyczą ze strachu. Na wezwanie Pana Piotr wychodzi z łodzi. Kroczy nad niesamowitą głębią. Jego wiara sprawia, że stoi i utrzymuje się na wodzie. Wiara nie jest jednak jednorazowym „tak”, ale czymś, co musi być stale potwierdzane.

Ciągle bowiem nadchodzą pokusy i traci się wiarę. Piotr widzi burzę i boi się. Zaczyna tonąć i błaga o ratunek: „Panie, ratuj mnie!”. Wroga rzeczywistość staje się silniejsza niż związek z Chrystusem przez wiarę, aż wreszcie ten związek zostaje zerwany i Piotr tonie w wodzie. Jezus chwyta go i podtrzymuje. Piotr odzyskuje wiarę.

Dzięki wierze bardziej zważa na słowo, które obiecuje mu utrzymanie się na wodzie, niż na grożące mu niebezpieczeństwo. Wiara jest odważnym opowiedzeniem się za zapewniającym bezpieczeństwo słowem Mistrza wśród zagrażającego świata. Daje poczucie bezpieczeństwa w strachu i wątpliwościach („Nie bójcie się!”, „Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?”).

***

Wiara w Ewangelii św. Mateusza, podobnie jak w Starym Testamencie i w judaizmie, to zaufanie, posłuszeństwo i wierność względem woli Bożej, którą objawia Jezus. „Czym jest wobec tego wiara w słowach Jezusa? Jest przekonaniem, że Bóg jest zawsze blisko, jeśli tylko człowiek jest gotów zwrócić się do Boga i że Bóg zawsze jest potężnym, bogatym i łaskawym, jeśli tylko człowiek jest gotów zezwolić na obdarowanie siebie. Przejęcie się wiarą, wstrząs, który ona powoduje, jest dla człowieka zbawczą mocą. Do tej wiary nie dochodzi jednak człowiek dzięki własnemu postanowieniu, dobrej woli i zdolności, lecz tylko dzięki Bożemu darowi dociera od niewiary do wiary”.[4]