List do Kolosan

Początek Listu do Kolosan rozpoczyna się Pawłową dziękczynno-błagalną modlitwą. Apostoł dziękując „Bogu, Ojcu Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Kol 1,3), zachęca adresatów do dziękczynnej modlitwy. Powinni bowiem oni dziękować Bogu, którego Paweł nazywa Ojcem Pana naszego Jezusa Chrystusa (Kol 1,3), a także Ojcem adresatów (Kol 1,13). Powodem wdzięczności wobec Boga Ojca jest to, że tak właśnie rozumiany przez nich Bóg uzdolnił ich do uczestnictwa nie tylko we wspólnocie „świętych w światłości” (Kol 1,12). Chcąc podkreślić jak wielkiej łaski doznali adresaci od Boga jako Ojca, Paweł posłużył się obrazem ciemności i jasności (Kol 1,13). Wcześniej mieszkańcy Kolosów byli w ciemności, byli we władaniu ciemności, byli w mocy zła. Z tych ciemności Bóg, jako miłujący Ojciec, uwolnił ich „i przeniósł do królestwa umiłowanego Syna” (Kol 1,13). A zatem królestwo, będąc oczekiwaną przyszłą rzeczywistością, jest już obecne. Królestwo Chrystusa urzeczywistnia się już teraz w pokonywaniu mocy zła. Jest to królestwo umiłowanego Syna Bożego. Efektem przebywania w królestwie Syna Bożego jest odpuszczenie grzechów. Pełnia tego królestwa objawi się na końcu czasów.

Ciekawym w Liście do Kolosan jest Pawłowe określenie Jezusa Chrystusa – „umiłowany Syn” (Kol 1,13). W pismach bowiem Pawłowych osoba Jezusa Chrystusa jest określana nie tyle jako umiłowany, co raczej miłujący. To Jezus jest Tym, który umiłował, aż do ofiary z samego siebie (zob. Ga 2,20). Paweł jednak podkreśla, iż o ile wspólnota żyjąca w Kolosach jest otoczona Bożą miłością, to Jezus jest Synem umiłowanym, jest „Synem miłości” Ojca[14].