Za przykładem Mędrców… (Mt 2,1-12)

W Betlejem

Narodzenie Zbawiciela, jak przekaże i św. Łukasz i św. Mateusz dokonało się w Betlejem. Tam Go znaleźli Mędrcy. Przekaz Ewangelii potwierdza również zbudowane z białego i różowego kamienia, rozłożone na dwóch wzgórzach, pokryte winnicami, gajami oliwnymi, migdałowymi, granatowymi, leżące około 10 km od Jerozolimy piękne miasteczko Betlejem[1]. Miasto to, dziś odgrodzone od Izraela ponurymi murami, na kartach Biblii wzmiankowane jest wielokrotnie. Po raz pierwszy Betlejem wspomniane jest w związku ze śmiercią Racheli (Rdz 35,19). Betlejem wzmiankowane jest także w Księdze Sędziów, jako należące do pokolenia Judy (Sdz 19,1-2). W Betlejem Rut Moabitka zbierała kłosy na polu Booza (zob. Rt 2,2-17), na polach betlejemskich Dawid pasł owce swego ojca Jessego Betlejemity (zob. 1Sm 16,11), tu także Dawid został namaszczony przez proroka Samuela na króla Izraela (1Sm 16,13). Leżące na granicy z pustynią judzką Betlejem było ufortyfikowane murami i wieżami. Filistyni przekształcili Betlejem w twierdzę (2Sm 23,14; 1Krn 11,16), którą później przejął i wzmocnił Roboam (2Krn 11,6). Księga proroka Micheasza zapowiada, że właśnie z Betlejem powstanie „Ten, który będzie władał w Izraelu” (Mi 5,1). Miasto to wzmiankowane jest także w bulli z okresu Pierwszej Świątyni Jerozolimskiej (1006-586 p.n.e.)[2].

Dla chrześcijan jednak Betlejem to nade wszystko miejsce narodzin Jezusa, to wydarzenia związane z tajemnicą Bożego Narodzenia. To miasto gdzie przybywa tysiące pielgrzymów by pokłonić się Bogu w miejscu, w którym Odwieczne Słowo w sposób widzialny zamieszkało między nami. Przybywają by w ciszy groty mlecznej modlić się w intencjach dzieci, by w ciszy Pola Pasterzy patrzeć na wiarę prostych ludzi. Betlejem to miasto ze wszech miar niezwykłe – dostojne, piękne, a równocześnie ze wszech miar gościnne. Czy zatem rzeczywiście mieszkający tu ludzie nie przyjęli Józefa i brzemiennej Maryi? Czy rzeczywiście nie udzielili im gościny? Przecież Ewangelista Mateusz zapisze, że Mędrcy przybywszy do Betlejem weszli do domu (Mt 2,11).

Miejsce narodzenia Jezusa zostało w swoisty sposób zaznaczone. Oto bowiem po upadku powstania Szymona Bar-Kochby (132-135 r.) cesarz Hadrian nakazał obudować grotę – miejsce narodzenia Jezusa – rzymską świątynią ku czci bożka Adonisa, by w miejscu gdzie narodził się Jezus opłakiwać śmierć faworyta Wenery. W 326 roku gdy do Betlejem przybyła św. Helena, matka cesarza Konstantyna. Nakazała ona zbudować w miejscu narodzin Chrystusa Pana bazylikę – miejsce to było niejako zaznaczone[3]. Betlejem było ośrodkiem życia monastycznego[4]. Do Betlejem w 384 roku przybył św. Hieronim i tu pracował nad przekładem Wulgaty. W 529 roku bazylika została zburzona podczas tzw. Powstania Samarytan (521-530). W 550 roku (inni podają 540 rok) cesarz Justynian I Wielki odbudował bazylikę, która swój kształt zachowała zasadniczo aż po dzień dzisiejszy[5].

Cisza samej bazyliki, grot św. Hieronima, klasztor św. Katarzyny, czy też ormiańska część kryjąca tzw. Szkoły św. Hieronima, zapraszają do modlitwy i medytacji Słowa.