Kościół apostolski głosi kerygmat o Jezusie

Ten Pawłowy tekst jest odwołaniem do Księgi Izajasza, gdzie znajdujemy uroczystą wypowiedź samego Jahwe: „Przysięgam na Siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na mnie przysięgać będzie” (Iz 45,23). Paweł nie waha się odnieść tych słów do Jezusa, który jest Tym, przed którym klęka całe stworzenie. Boską tożsamość Jezusa podkreśla w tym aspekcie szczególnie Księga Apokalipsy ukazująca triumfującego Baranka, któremu aniołowie śpiewają pieśń, w której są między innymi takie słowa odniesione do Jezusa: „Któż by się nie bał, o Panie, i Twego imienia nie uczcił? Bo Ty sam jesteś Święty, bo przyjdą wszystkie narody i padną na twarz przed Tobą, bo ujawniły się słuszne Twoje wyroki” (Ap 15,4). Tak więc autor Księgi Apokalipsy odnosi się znów do tego zwrotu, który tak mocno charakteryzował panowanie Boga Jahwe nad całym stworzeniem: „wszystkie narody padną na twarz” przed Bogiem Jahwe, bo On jest jedynym Panem. Te słowa ponownie odniesione są do Jezusa – triumfującego Baranka.

Tę samą wiarę w Bóstwo Jezusa, który jest Kyriosem – Panem, obecną w pierwszej mowie Piotra Apostoła, przekazuje Paweł Apostoł w swoich listach. Jak wspomniano, to waśnie u św. Pawła odnajdujemy owo pierwotne wyznanie wiary Kościoła, w krótkiej, ale wszystko zamykającej formule: „Panem jest Jezus”. Paweł, podobnie jak Piotr, tytuł Kyrios rozumie biblijnie i odnosi się do Psalmu 110 (1 Kor 15,25; Kol 3,1; Ef 2,20) oraz w sposób właściwy biblijnemu myśleniu nadaje mu podwójne znaczenie: królewskie i Boskie. Jako król Jezus jest Panem wszystkich ludzi (Rz 14,9). Jest też Panem nad wszystkimi swoimi nieprzyjaciółmi i wszystkimi potęgami (Kol 2,10.15). Jezus panuje nawet nad śmiercią, co Paweł wyraża w 1 Kor gdy mówi o zmartwychwstaniu umarłych na końcu czasów: „Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć” (15,24-26).

Paweł Apostoł pisze również że Jezus jest Panem nad wszystkimi panami ziemskimi, którzy na ziemi tylko reprezentują wobec swoich niewolników prawdziwego Pana, jakim jest Jezus. Tak Paweł oddaje tę myśl w Liście do Kolosan: „Niewolnicy, bądźcie we wszystkim posłuszni doczesnym panom, nie służąc tylko dla oka, jak gdyście się mieli ludziom przypodobać, lecz w szczerości serca bojąc się prawdziwego Pana. Cokolwiek czynicie, z serca wykonujcie jak dla Pana, a nie dla ludzi. (…) Panowie oddawajcie niewolnikom to, co sprawiedliwe i słuszne, świadomi tego, że i wy macie Pana w niebie” (3,22-24; 4,1). Wreszcie Jezus jest Panem Kościoła, swojego własnego Ciała, nad którym panuje i które karmi, jak wyraża to najpełniej List do Efezjan (1,20nn; 4,15; 5,22-32).

Na podstawie tej podwójnej wartości, królewskiej i Boskiej, sowa wyznania wiary: „Panem jest Jezus” są też dla pierwotnego Kościoła szczególnym wyrazem protestu przeciwko wszelkim władczym ambicjom bóstw pogańskich, są też protestem przeciwko, obecnemu w czasach apostolskich, oddawaniu czci boskiej ziemskim władcom. Jak wyrazi to Paweł Apostoł w 1 Kor, że są co prawda Kyrioi (Panowie) pomiędzy „rzekomymi bogami”, ale tylko Jezus jest jedynym absolutnym Panem – Kyriosem (1 Kor 8,5nn). Wszyscy kyrioi są Mu poddani. Również Księga Apokalipsy daje wyraźnie do zrozumienia, że tytuł „Pan panów”, który był od najdawniejszych czasów w użyciu na Wschodzie, nie może być stosowany do cesarzy, którzy uważali siebie za bogów, lecz jedynie do Jezusa i do Boga Ojca. Wystarczy przytoczyć cytat z rozdziału 17, gdzie jest mowa o pogańskich władcach: „Ci będą walczyć z Barankiem, a Baranek ich zwycięży, bo Panem jest panów i Królem królów“ (17,14). Na innym miejscu Apokalipsy jest ukazany triumfujący Jezus, który „na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: Król królujących i Pan panujących (19,16).

Na koniec ewangeliści, patrzący na osobę Jezusa w świetle wydarzeń paschalnych często nazywają Jezusa Panem. Szczególnie chętnie czyni to św. Łukasz, który na przykład określa Jezusa Panem w scenie wskrzeszenia młodzieńca z Nain (7,13) czy gdy relacjonuje pobyt Jezusa w domu przyjaciół w Betanii, gdzie powiedziane jest, że „Maria siadła u stóp Pana” (10,39). Jan Ewangelista posługuje się tym określeniem rzadziej (J 11,2), leczo to on właśnie przypomina, jak to uczeń, którego Jezus miłował, rozpoznał Pana w człowieku stojącym nad brzegiem Jeziora Galilejskiego po cudownym połowie ryb wołając: „To jest Pan” (J 21,7). Jan również opowiada jak Tomasz Apostoł, który pełni w tej scenie rolę swoistego rzecznika całego Kościoła, uznał w pełni Bóstwo Jezusa zmartwychwstałego wykrzykując: „Pan mój o Bóg mój”.