Tak więc w świetle zmartwychwstania Kościół apostolski nadawał Jezusowi tytuł Mesjasza – Chrystusa. Jest to już tytuł pozbawiony jakiejkolwiek dwuznaczności, czy błędnego rozumienia odnoszącego go do żydowskich oczekiwań na wyzwolenie narodu. Kościół pierwotny chętnie odnosi tytuł Mesjasza do Jezusa, szczególnie w misji głoszenia Dobrej Nowiny Żydom. Pragnie bowiem wykazać, że Mesjasz, przedmiot nadziei narodu wybranego, przyszedł już w osobie Jezusa. Autorzy Nowego testamentu chcąc dowieść tej prawdy ukazują przede wszystkim ciągłość Starego i Nowego Przymierza podkreślając, że drugie Przymierze jest wypełnieniem pierwszego. Prawdę tę podkreślają już pierwsze zdania Ewangelii Mateusza i Łukasza. Święty Mateusz na początku swojej księgi ukazuje Jezusa jako Mesjasza – Syna Dawida wywodząc Jego rodowód od Abrahama (Mt 1,1). W inny sposób tą samą treść ukazuje św. Łukasz podkreślając, że Jezus pochodzi z rodu Dawida, z którym związane są mesjańskie obietnice. Zaznacza wyraźnie, że Józef, mąż Maryi, pochodzi z rodu Dawida, czy to przy okazji zwiastowania: „W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida” (Łk 1,26-27); czy przy okazji przybycia do Betlejem na spis ludności: „Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida” (Łk 2,4). Podobną świadomość przekazuje Paweł Apostoł, gdy pisze w adresie Listu do Rzymian: „Jest to Ewangelia i Jego Synu – pochodzącym według ciała z rodu Dawida (Rz 1,3).