Wierzę w Ducha Świętego
Duch Święty nazywany jest czasem "Bogiem Nieznanym", bo Go nie tylko nie znamy, ale też o Nim nie pamiętamy i nie doceniamy Jego roli w naszym życiu.
Jak i kiedy doszło do tego, że to proste wyznanie wiary w Ducha Świętego, które znalazło się w Symbolu Apostolskim przekształcone zostało i szerzej rozbudowane w Symbolu Nicejsko-Konstantynopolskim?
Trwająca nadal po okresie apostolskim refleksja teologiczna nad tajemnicą osoby Ducha Świętego, także w relacji do Ojca i Syna, doprowadziła do absolutnie kluczowego pytania w tej kwestii: Czy Duch Święty jest osobą i czy ta osoba jest Bogiem równym Ojcu i Synowi? Niektórzy zaczęli twierdzić, że Duch Święty nie jest niczym innym jak nieosobową siłą, narzędziem stworzonym dla działania w świecie. Takie twierdzenia spotkały się ze zdecydowaną reakcją. Obrońcy tradycyjnej nauki o Duchu Świętym zwracali uwagę na to, że jesteśmy ochrzczeni „w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Duch Święty jest więc wspólnie z Ojcem i Synem sprawcą naszego nowego narodzenia w Bogu. Te dyskusje podczas Soboru w Konstantynopolu (381) doprowadziły do uzupełnienia wyznania wiary sformułowanego na Soborze w Nicei (325) poszerzonym wyznaniem wiary w Ducha Świętego. Sobór nie użył słowa Bóg, ale powiedział: „Wierzymy w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez Proroków”.
