Za przykładem Mędrców… (Mt 2,1-12)

W Betlejem

Narodzenie Zbawiciela, jak przekaże i św. Łukasz i św. Mateusz dokonało się w Betlejem. Tam Go znaleźli Mędrcy. Przekaz Ewangelii potwierdza również zbudowane z białego i różowego kamienia, rozłożone na dwóch wzgórzach, pokryte winnicami, gajami oliwnymi, migdałowymi, granatowymi, leżące około 10 km od Jerozolimy piękne miasteczko Betlejem[1]. Miasto to, dziś odgrodzone od Izraela ponurymi murami, na kartach Biblii wzmiankowane jest wielokrotnie. Po raz pierwszy Betlejem wspomniane jest w związku ze śmiercią Racheli (Rdz 35,19). Betlejem wzmiankowane jest także w Księdze Sędziów, jako należące do pokolenia Judy (Sdz 19,1-2). W Betlejem Rut Moabitka zbierała kłosy na polu Booza (zob. Rt 2,2-17), na polach betlejemskich Dawid pasł owce swego ojca Jessego Betlejemity (zob. 1Sm 16,11), tu także Dawid został namaszczony przez proroka Samuela na króla Izraela (1Sm 16,13). Leżące na granicy z pustynią judzką Betlejem było ufortyfikowane murami i wieżami. Filistyni przekształcili Betlejem w twierdzę (2Sm 23,14; 1Krn 11,16), którą później przejął i wzmocnił Roboam (2Krn 11,6). Księga proroka Micheasza zapowiada, że właśnie z Betlejem powstanie „Ten, który będzie władał w Izraelu” (Mi 5,1). Miasto to wzmiankowane jest także w bulli z okresu Pierwszej Świątyni Jerozolimskiej (1006-586 p.n.e.)[2].