Dobra i zła budowla (Mt 7,24-29)

Człowiek roztropny i nieroztropny

Człowiek roztropny buduje swój dom na skale. Św. Łukasz doda, iż budujący dom człowiek bardzo napracował się. Utrudził się, chcąc sprawić, by fundamenty domu były mocne, trwałe, odporne na czynniki atmosferyczne. Stad też autor trzeciej Ewangelii zapisze, iż ów mądry – roztropny człowiek, „wkopał się głęboko i założył fundament” (Łk 6,48). Przekaz Łukasz wskazuje na wielką troskę roztropnego budowniczego, który zadaje sobie dużo trudu, aby budowany dom stanął na odpowiednim – bezpiecznym fundamencie. Niezwykła troska o solidne fundamenty okazała się opłacalna. Kiedy bowiem nadeszły niekorzystne warunki atmosferyczne, dom ocalał. Nie zniszczyły go ani burze, ani wichry, ani gwałtowne wody. Dom ocalał, by był zbudowany na skale.

Podobnie jak w innych przypowieściach Jezusa, właściwy sposób postępowania reprezentuje jedna postać, niewłaściwy – druga (zob. Mt 18,23-34; 21,28-31). Człowiek nieroztropny ukazany zostaje jako przeciwieństwo człowieka roztropnego. Inaczej buduje. W opowiadaniu Jezusa można słyszeć, iż jego praca jest niedbała, pospieszna. Nie ma w niej wysiłku. Człowiek ów nie zadaje sobie trudu, by jego dom osadzić na solidnych fundamentach. Lekkomyślnie buduje na piasku zamiast na skale. W obliczu próby katastrofa jest pewna. Dom, będący symbolem osoby, jest z góry skazany na upadek. Katastrofa jest całkowicie pewna. Budując na nietrwałych i chwiejnych wartościach, jego dzieło jest skazane na zagładę. Upadnie w obliczu przeciwności. Upadek jest pewny – jest on jedynie kwestią czasu. Co więcej – podkreśli Mateusz, iż upadek ten jest wielki – straszliwy.