Pawłowy obraz Ducha Świętego i tradycja Starego Testamentu

W kolejnym chronologicznie piśmie, w Liście do Rzymian, Apostoł zapowiada, iż kieruje do mieszkańców stolicy cesarstwa Ewangelię o Synu Bożym, o Jezusie Chrystusie, „pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości” (Rz 1,3-4). Adresaci dostąpiwszy usprawiedliwienia przez wiarę winni zachować pokój z Bogiem przez Jezusa Chrystusa, dzięki któremu dzięki wierze uzyskali dostęp do łaski. Stąd też winni trwać z wytrwałością w cnocie i nadziei. „Nadzieja zaś zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5,5).

Ducha Świętego Paweł przyzywa na świadectwo prawdziwości swojego przekazu, troszcząc się o zbawienia Izraelitów. Myśląc o narodzie wybranym Apostoł Paweł podkreśla: „Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, potwierdza mi to moje sumienie w Duchu Świętym” (Rz 9,1). Pisząc zaś o Królestwie Bożym stwierdza, iż nie jest to „sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” (Rz 14,17).