Ta wyjątkowa obecność Boga pośród ludu znajduje swój wyraz szczególnie w Psałterzu (por. Ps 26,8; 46,6a; 48,2a; 74,2). Podkreśla ją też zamienne stosowanie wobec Świątyni takich określeń jak: „Dom Jahwe” (hebr. bĕt JHWH), „Namiot” (hebr. ʾohel), „Siedziba” (hebr. môšab), „Mieszkanie” (hebr. miškan), „Pałac” (hebr. hekal) czy „Tron” (hebr. kisseʾ).

Wszystkie one zwracają uwagę na Świątynię Jerozolimską jako miejsce szczególnej obecności Jahwe. Tak więc „Ten, który mieszka w niebie” (Ps 123,1; 2,4; itd.) oraz „Ten, który mieszka na wysokościach” (Iz 57,15) i „Ten, który na niebiosach utwierdził swój tron” (Ps 103,19) jest jednocześnie „Tym, który mieszka na Syjonie” (Ps 9,12) oraz „Tym, który mieszka w Jerozolimie” (Ps 135,21).

Potwierdzeniem tego i wyraźnym znakiem było napełnienie Świątyni przez Chwałę Jahwe w dniu jej konsekracji (1 Krl 8,10-11), podobnie jak ongiś napełnił on Namiot Spotkania (Wj 33,9; 40,34-35; Lb 12,4-10). I pomimo licznych zastrzeżeń ze strony proroków, którzy kwestionowali zbyt jednostronne i magiczne pojmowanie roli Świątyni (por. np. Jr 7), a także wobec formalizmu religijnego w kulcie świątynnym, jaki niejednokrotnie dochodził do głosu (por. np. Iz 1,11-15; Jr 7; 14,21; Am 5,21-23; itp.), lud wybrany był pewien przebywania Boga na Syjonie w Świątyni (por. np. Iz 6; Jr 31,23; Am 1,2; itd.).