Wybór Dwunastu

W Ewangelii św. Marka szczególne ważny jest opis powołania Dwunastu. Ewangelista nawiązuje w tym wypadku do tradycji religijnej dwunastu pokoleń Izraela. Ustanowienie Dwunastu stało się znakiem zrealizowania się obietnic Boga, dotyczących eschatologicznego odnowienia całego ludu Bożego.

„Potem wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysłać ich do głoszenia nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy. I ustanowił więc dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr, dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał” (Mk 3,13-19).

Pierwsza część perykopy (Mk 3,7-12) stanowi podsumowanie dotychczasowej działalności Jezusa. Ewangelista ujawnia niezwykłe echo przepowiadania i czynów Jezusa nie tylko na obszarze Galilei, ale także w innych regionach Ziemi Świętej. Entuzjazm tłumów nie będzie jednak trwały. Jest on bowiem powierzchowny i chwiejny. Dlatego Jezus wybiera węższe grono, oddzielając je od niestałego tłumu. Ono ma kontynuować Jego dzieło. Ewangelista przedstawia to w drugiej części perykopy (Mk 3,13-19). Po zmartwychwstaniu apostołowie będą kontynuować Jezusowe dzieło. Wybór Dwunastu jest więc także wydarzeniem związanym z Kościołem.

W centrum uwagi ewangelisty pozostaje Jezus. Zbierają się już nad Nim chmury (por. Mk 3,6). Jeszcze na razie dalekie, ale zapowiadają już burzę. Dlatego Chrystus odczuwa potrzebę oddalenia się i zastanowienia nad samym sobą. Sytuacja, w jakiej się znajduje, wymaga szybkich decyzji. Dostrzega bowiem, że Jego działalność wzbudza krytyczne i wrogie postawy wśród tych, którzy decydują o losie narodu izraelskiego. To, co wprowadza, nie zgadza się bowiem ze starymi układami. Doprowadzi to w końcu do Jego śmierci.

Razem z Jezusem są także Jego uczniowie. Ta informacja ukazuje ich jako wspólnotę, której nie naruszyły działania faryzeuszy i innych przeciwników Mistrza z Nazaretu. Wrogowie Jezusa nie osiągnęli zamierzonego celu.