Ta łączność Kościoła z Bogiem Ojcem i Jezusem Chrystusem pojawia się już w pierwszym wersecie Pierwszego Listu do Tesaloniczan.

Pierwszy List do Tesaloniczan Apostoł Paweł adresuje: „Kościołowi Tesaloniczan w Bogu Ojcu i w Panu Jezusie Chrystusie” (1 Tes 1,1). Te same słowa powtórzy i w adresie Drugiego Listu do Tesaloniczan (2 Tes 1,1). Dalej zaś, wspominając swoją działalność w Tesalonikach stwierdza, iż Kościół Tesaloniczan naśladuje „Kościoły Boże, które są w Judei w Chrystusie Jezusie” (1 Tes 2,14).

Jak rozumieć formułę „Kościoły Boże”?

Wyrażenie Pawłowe „Kościoła Bożego”, dla jednych komentatorów oznaczają zawsze cały Kościół. A zatem gdy Paweł pisze: „Kościół w Tesalonice”, „Kościół w Koryncie”, nawet gdy nie dodaje żadnych określeń w postaci „Boży” lub „Chrystusowy” – ma na myśli zawsze Kościół powszechny. Gmina koryncka, rzymska czy tesalonicka jest według nich pewną miniaturą – częścią Kościoła powszechnego.

Inni wskazują, iż wyrażenie „Kościół Boży” początkowo było używane w samej Jerozolimie na samookreślenie tamtejszej gminy. A zatem oznaczały jedyny wtedy Kościół, Kościół pisany dziś przez duże. Później jednak określenie to przeszło na pozostałe gminy judeochrześcijańskie. Jednak, jak chce część komentatorów, chociaż św. Paweł w podobny sposób będzie nazywał gminę koryncką lub tesalonicka, to jednak wyrażenie „Kościół Boży” nadal oznaczał wspólnotę jerozolimską. Inne kościoły, jak chce część badaczy, były jakby komórkami odtwarzającymi w swej strukturze Kościół jerozolimski. Były to jednak już „Kościoły Boże” lokalne, czyli społeczności, które zwykło się dziś nazywać gminami wczesnochrześcijańskimi. W pismach Pawła określenie „Kościół”; „Kościół Boży”, najczęściej łączyło się właśnie z tymi gminami wczesnochrześcijańskimi[1].

Kościół w Tesalonikach jest wspólnotą „w Bogu Ojcu”, „w Jezusie Chrystusie”.

Znamiennym jest, iż Paweł łączy często w swojej nauce Osoby Boga Ojca i Jezusa Chrystusa. I nie jest to łączenie przypadkowe. Zawiera się w nim zawsze jakiś sens.

Pisząc o Kościele Paweł podkreśla wszechmoc Bożą, która podtrzymuje Kościół. Kościół Tesaloniczan zawdzięcza swoje istnienie Bogu i w Nim ma swą moc. Chrześcijanie winni właśnie w Bogu złożyć swoją ufność (zob. 1 Tes 2,2). Słowa te przypominają także Tesaloniczanom wezwanie Boga do Jego Królestwa i chwały (1 Tes 2,12), a szczególnie wiarę w Boga żywego, która znamionuje ich Kościół (zob. 1 Tes 1,9).

Paweł podkreśla w pismach do Tesaloniczan, iż Bóg przeznaczył wierzących do zbawienia, które osiągnąć możemy przez Jezusa Chrystusa (1 Tes 5,9). To zbawienie – to chwała Chrystusa (2 Tes 2,14). Jest ono dziełem łaski Boga Ojca i Jezusa Chrystusa (2 Tes 1,12; 2 Tes 2,17) i wyrazem ich miłości względem nas. Zbawienie którego uwieńczeniem będzie paruzja, osiągają wierni przez uświęcenie (1 Tes 3,13; 4, 3-7; 2 Tes 2,17), naśladując miłość Boga i cierpliwość Chrystusa (2 Tes 3,5), żyjąc zawsze w zjednoczeniu z Chrystusem (1 Tes 5,10).

Powyższe wskazania Apostoła Narodów można to treść pierwotnej katechezy Pawła. Odwieczny plan zbawczy Boga realizuje Chrystus w swoim Kościele. I plan, i jego realizacja, to dzieło miłości Boga Ojca i Jezusa Chrystusa względem ludzkości.

Formuła: „w Bogu Ojcu i w Panu Jezusie Chrystusie” to jedna całość. Można uznać, iż w Liście do Tesaloniczan wyrażenia te pojawiają się jako słowa symbole. Jako przypomnienie Tesaloniczanom w skrócie naukę Pawła o zbawieniu Bożym, realizowanym przez, Chrystusa w Jego Kościele. Kościoły Boże, są to Kościoły Chrystusowe.