„Dlaczego jestem jeszcze w Kościele?” – odpowiedź profesora Josepha Ratzingera

We wspomnianej wyżej wypowiedzi J. Ratzinger, po wstępnej refleksji nad sytuacją Kościoła, wyjaśnia dlaczego zostaje w Kościele. A więc zostaje w Kościele, ponieważ jest to nie «nasz», ale «Jego», Jezusa Chrystusa, Kościół. Ponieważ ten Kościół uczy go wiary, a wiara jest konieczna dla świata. Ponieważ tylko wiara Kościoła zbawia ludzi. Ponieważ Kościół wniósł ślad światła w dzieje. A także, ponieważ jeszcze dzisiaj można spotkać w Kościele „ludzi, którzy są żywym świadectwem wyzwalającej mocy wiary chrześcijańskiej”. I wreszcie, „ponieważ zasługuje na to, żeby istniał” i „zasługuje na to, żeby go kochać”[20].

Do tej odpowiedzi warto dodać jeszcze jedną jego piękną myśl o Kościele. Odsłania ona miłość jaką J. Ratzinger nieprzerwanie darzy Kościół. Jest to fragment wykładu jaki J. Ratzinger wygłosił w Rimini 1 sierpnia 1990 roku podczas spotkania ruchu Comunione e Liberazione. „Dopiero wtedy, kiedy to wszystko przemyślimy dogłębnie, możemy zobaczyć Kościół w jego prawdziwym rzędzie wielkości. Kościół to nie tylko grupka aktywistów, którzy spotykają się w jednym miejscu, po to, by zainicjować życie wspólnotowe. Kościół to również nie gromada tych, którzy zbierają się w niedzielę na celebracji eucharystycznej. A wreszcie – Kościół to również coś więcej niż papież, biskupi i kapłani, tradenci sakramentalnego posłannictwa. Wszyscy tu wymienieni należą do Kościoła, jednak zasięg «wspólnoty drogi», do której dołączamy przez wiarę, jest znacznie dalszy – ponad granice śmierci. Należą do niego wszyscy święci – od Abla i Abrahama, i tych wszystkich świadków nadziei, o których mówi Stary Testament, poprzez Maryję, Matkę Pana, i jego apostołów, przez Tomasza Becketa i Tomasza Morusa, aż po Maksymiliana Kolbego, Edytę Stein, Ojca Pio i Matkę Teresę. Do niego należą wszyscy nieznani i niewymieniani, «których wiarę tylko On zna» (Z memento zmarłych IV Modlitwy Eucharystycznej); należą do niego ludzie wszystkich miejsc i czasów, których serce z nadzieją i miłością wyrywa się do Chrystusa, «który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala» (Hbr 12,2)”[21].