Człowiek nadziei

Ksiądz Janusz Krajewski zmarł 10 listopada 2017 roku. Uroczystości żałobne odbyły się trzy dni później w Tarnowie-Mościcach, skąd dzień później ciało przewieziono do Łososiny Górnej i złożono w grobie. 

Ksiądz Krajewski długo chorował, widać było jego cierpienie fizyczne, ale nieustannie pracował, głosił kazania, rekolekcje, spotykał się z ludźmi, prowadził modlitwę, posługiwał w konfesjonale. Ludzie – jak mówią – przebywając z nim, doświadczali jego radości, uśmiechu, otwartości, poczucia humoru. Nie usprawiedliwiał się niczym, posługiwał do końca, pokazywał swoją postawą, jak przyjąć cierpienie, mimo że m.in. nie miał jednej nogi.

– Potrafił z tego, co jest ludzką słabością, chorobą, zmęczeniem, niedomaganiem, kalectwem, uczynić potężną moc, moc posługi duszpasterskiej. Był dla was bardziej wiarygodny, może bardziej niż inny kapłan, gdy widzieliście go w jego bezsilności fizycznej, ale zawsze uśmiechniętego, z tym celnym dowcipem i dystansem, pokojem i siłą – mówił biskup Andrzej Jeż o śp. ks. Januszu Krajewskim.

Kolega z rocznika święceń ks. Artur Ważny nazwał go "człowiekiem nadziei chodzącym na jednej nodze". – Nadzieja ma tylko jedną nogę, drugą nogą nadziei jest Bóg. Żegnamy dzisiaj kapłana nadziei, tej zwyczajnej, ludzkiej, prostej, pełnej dowcipu, inteligencji, dystansu do siebie, ale i tej nadziei nadprzyrodzonej budowanej na Bogu, krzyżu, sakramentach – mówił ks. Artur Ważny.

Więcej w tekście Nadzieja chodzi na jednej nodze. Tam też umieściliśmy szereg konferencji rekolekcyjnych ks. Janusza Krajewskiego, zarejestrowanych w Rzuchowej.