Prorok ten przepowiadał także eschatologiczną bitwę, w której narody zgromadzą się przeciw Izraelowi, ale ostatecznie zostaną pokonane przez Boga, w konsekwencji czego naród wybrany będzie mógł żyć w pokoju i bezpieczeństwie w swojej ojczyźnie (zob. Ez 39,26; „[...] bezpiecznie żyć będą w swoim kraju, a nikt ich nie będzie niepokoił”).  

Kiedy jednak Żydzi powrócili po wygnaniu do swej ojczyzny, warunki, w jakich przyszło im żyć, znacznie odbiegały od rajskich wizji proroków. Prorocy, tacy jak Aggegusz i Zachariasz, rozbudzali w swych rodakach nadzieje mesjańskie, pokładając ufność w Zorobabelu – potomku Dawida, którego rządy łączyli z nastaniem królestwa Bożego (zob. Ag 2,6-9.23; Za 3,8; 4,6-14; 6,9-15). Jednakże idealne królestwo Boże nie nastało, gdyż narody pogańskie nie zostały całkowicie pokonane, a Zorobabel nie został nawet koronowany na króla.

Z biegiem czasu, zwłaszcza w okresie prześladowań, naród wybrany zwątpił w nastanie królestwa Bożego na ziemi i zaczął wypatrywać zbawienia „z góry”, to znaczy dzięki bezpośredniej ingerencji Boga. Tego rodzaju oczekiwania doprowadziły do rozwoju literatury apokaliptycznej, czego przykładem jest „Apokalipsa Izajasza” (Iz 24-27) oraz Trito-Izajasz (Iz 56-66). We wspomnianych tekstach znajdują się opisy wydarzeń, jakie mają nastąpić na końcu czasów: wielki kataklizm (zob. Iz 24,1-13), sąd z towarzyszącymi mu znakami niebieskimi (zob. Iz 24,21-23), przybycie Pana jako króla na górę Syjon (zob. Iz 24,23), uczta eschatologiczna (zob. Iz 25,6), unicestwienie śmierci i smutku (zob. Iz 25,8), zmartwychwstanie umarłych (zob. Iz 26,19), zniszczenie Lewiatana – potwora reprezentującego siły chaosu lub ciemności (zob. Iz 27,1), stworzenie nowych niebios i nowej ziemi (zob. Iz 65,17; 66,22), powrót do raju (zob. Iz 65,25), wieczna kara dla nieprzyjaciół Boga (zob. Iz 66,15-16.24). Autor Księgi Daniela (księgi, która miała dawać pokrzepienie uciskanym Żydom w II w. przed Chr.) z kolei ukazał wizję królestwa Bożego, które miało wkrótce nastać, przynosząc jednocześnie wyzwolenie świętym i zniszczenie królestwa zła tego świata. W jednej z wizji Daniel przedstawił tajemniczą postać jakby Syna Człowieczego, który przybywa na obłokach niebieskich (zob. Dn 7,13). Z osobą jakby Syna Człowieczego autor Księgi Daniela związał ideę „królestwa, które nie ulegnie zagładzie”:

„Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7,14).