Autor natchniony stwierdzając, że sprawiedliwi są „w ręku Boga” (Mdr 3,1), chciał podkreślić, że znajdują się bardzo blisko Boga, w Jego obecności, pod Jego bezpośrednią opieką. Z kolei stwierdzenie, że „trwają w pokoju” (Mdr 3,3) oznacza, że doznają już skutków Bożego zbawienia. Taki wniosek rodzi się w oparciu o wyżej przedstawioną paralelę pomiędzy ideą zbawienia a „szczęściem i pokojem”, co widoczne jest w Iz 52,7. A zatem sprawiedliwi dzięki swej wierności Bogu uczestniczą w darze ostatecznego, wiecznego zbawienia. Wzmianka zawarta w Mdr 5,15 wskazuje na wieczny wymiar osiągniętego przez sprawiedliwych statusu: „sprawiedliwi żyją na wieki” (díkaioi dé eis tón aiṓna dzṓsin). Uwolnieni zatem od wszelkich nieszczęść, wszelkiego zła mogą cieszyć się wiecznym szczęściem, którego źródłem jest sam Bóg, w bliskości którego nieustannie trwają. Ich nagrodą będzie także współkrólowanie z Bogiem w Jego królestwie:

„A sprawiedliwi żyją na wieki;

zapłata ich w Panu i staranie o nich u Najwyższego.

Dlatego otrzymają wspaniałe królestwo

i piękny diadem z rąk Pana;

osłoni ich bowiem prawicą,

ochraniać ich będzie ramieniem” (zob. Mdr 5,15-16; por. 3,7-9). 

Autor Księgi Mądrości, chociaż w swych rozważaniach zajmował się także losem bezbożnych, nie sprecyzował jasno nauki o ich wiecznym, ostatecznym potępieniu. Stwierdził jedynie:

„A bezbożni poniosą karę stosownie do zamysłów,

bo wzgardzili sprawiedliwym i odstąpili od Pana:

nieszczęsny bowiem, kto mądrością gardzi i karnością.

Nadzieje ich płonne, wysiłki bezowocne,

bezużyteczne ich dzieła” (Mdr 3,10-11).

„[...] ale Pan ich wyśmieje.

I staną się potem wstrętną padliną

i wiecznym pośmiewiskiem wśród zmarłych.

Strąci ich bowiem na głowę – oniemiałych,

i wstrząśnie nimi od posad,

i zostaną do szczętu zniszczeni,

i będą w udręczeniu, a pamięć o nich zaginie.

Z bojaźnią przyjdą zdać sprawę z win swoich,

a w twarz ich oskarżą własne nieprawości” (Mdr 4,18b-20).