Ksiądz Bernardyn Dziedziak to postać, która na trwałe wpisała się w historię i duchowość Ujanowic, regionu limanowskiego, diecezji. Jego życie, pełne poświęcenia, odwagi i niezłomności, pozostawiło głęboki ślad w sercach parafian, a świadectwa o nim są żywe do dziś. Był nie tylko duszpasterzem, ale i wychowawcą pokoleń, opiekunem w czasach wojny i pokoju, a także symbolem niezłomnej wiary i oddania ludziom.

Ksiądz Dziedziak przez ponad sześćdziesiąt lat służył duszpastersko w Ujanowicach, wychowując co najmniej 2 pokolenia parafian. – To on wychowywał naszych dziadków czy rodziców, a oni nas. My dziś wiedzę czy wspomnienia o ks. Dziedziaku mamy właśnie z przekazów rodzinnych. Ksiądz Bernardyn znał tu każdego po imieniu. Zdarzało się, że swatał małżeństwa, które żyją zgodnie do dziś. Jego wpływ na duchowość i postawy mieszkańców był ogromny – mówią Julia Gołąb i Dominik Duda, którzy wspólnie z kolegą Michałem założyli i prowadzą w Ujanowicach Centrum Myśli ks. Bernardyna Dziedziaka, a mają zaledwie po 22 lata. Księdza Dziedziaka nie pamiętają, bo kapłan zmarł w 1986 roku, ale jego wpływ na nich i starszych od nich wiekiem jest do dziś ogromny.

W Ujanowicach kilka dni temu, w 125. rocznicę urodzin ks. Bernardyna odbyły się uroczystości rocznicowe, które rozpoczęły się w miejscowej szkole sesją popularno-naukową o tym kapłanie, po której Mszy św. w kościele parafialnym przewodniczył bp Andrzej Jeż. – Jeżeli od wielu lat mówimy, bo pokazują to statystyki, że Ujanowice, ten region jest najbardziej pobożny w diecezji, bo najwięcej osób uczestniczy w Eucharystii, przyjmuje Komunię Świętą, to jest to także dziedzictwo ks. Bernardyna Dziedziaka – mówił pasterz Kościoła tarnowskiego.

  Zosia Gołąb wygrała dekanalny konkurs wiedzy o ks. Dziedziaku. Nagrodę wręczał jej ks. Wiesław Dzięgiel, proboszcz ujanowicki. Grzegorz Brożek /Foto Gość

Ksiądz Dziedziak nie tylko prowadził parafię, ale także budował jej materialne i duchowe fundamenty. Był zawsze opiekunem i przewodnikiem w trudnych czasach. W czasie II wojny światowej ks. Dziedziak czterokrotnie ratował mieszkańców Ujanowic przed represjami niemieckimi. - Znał biegle niemiecki, więc po prostu z nimi rozmawiał. Kiedy tworzyliśmy jedno ze słuchowisk, to jest w nim taka scena, że kolejny raz przekonał Niemców, żeby odstąpili, ale zażądali wina. Ks. Dziedziak dał im to wino i powiedział, że „dobrze, że się skończyło na przelaniu wina, a nie na przelaniu krwi” – opowiada Julia. Jego odwaga i roztropność w kontaktach z okupantem była kluczowa dla ocalenia wielu istnień. Wspierając tajne nauczanie i działalność Armii Krajowej, a po wojnie żołnierzy niezłomnych, ks. Dziedziak stawał się duchowym przewodnikiem i opiekunem w najtrudniejszych momentach historii. Był też solą w oku komunistów, którym się nie kłaniał, a ci nienawidzili go i usiłowali represjami skłonić do posłuszeństwa, nadając mu przy tym przydomek „czarnego dziekana z Ujanowic”.

Biskup Andrzej Jeż podkreślał w kazaniu, że ks. Dziedziak był „człowiekiem na wskroś Bożym, który przeszedł przez życie, dobrze czyniąc, niosąc innym, tak jak Maryja, Jezusa Chrystusa i moc Jego Ewangelii”. – Ksiądz Bernardyn, za którego życie dziś dziękujemy Bogu, całe życie kapłańskie, które spędził w Ujanowicach, trudził się dla dobra Kościoła, dla dobra naszych nieśmiertelnych dusz – mówi ks. Wiesław Dzięgiel, proboszcz ujanowicki. Był ks. Bernardyn szafarzem sakramentów, był kaznodzieją, był człowiekiem rozmodlonym, o którym zachowało się wiele świadectw, jak pieszo wędrował między wioskami, ściskając w dłoni różaniec, albo jak leżał krzyżem w kościele parafialnym. – Nas fascynuje to, że będąc człowiekiem z zasadami, konsekwentnym, potrafił te zasady zaszczepić w parafii, potrafił też wymagać, bo bywał czasem surowy, zasadniczy, ale przy tym emanował miłością bliźniego, było wiadomo, że jeśli się o coś zmaga, ze sobą, z innymi, to od dobro człowieka. Przy tym po prostu dobrze czynił, często po cichu, kiedy choćby – odnotowano takie przypadki – anonimowo spłacał długi rodzin – opowiadają Julia i Dominik.

Od kilku lat ks. dr hab. Jan Bartoszek zbiera pisma ks. Bernardyna, dokumenty, świadectwa i opracowuje je pod kątem wykorzystania w procesie beatyfikacyjnym. - Przez całe kapłańskie życie przyświecała księdzu Dziedziakowi dewiza umieszczona na jego obrazku prymicyjnym: „Najświętsze Derce Jezusa, w Tobie pokładam ufność mą”. Dziedzictwo duchowe ks. Dziedziaka trwa. Jego postawa, modlitwa, oddanie i troska o drugiego człowieka są wzorem dla kolejnych pokoleń – mówił bp Andrzej Jeż w kazaniu. Potwierdzają to mieszkańcy. - Każdy z mieszkańców Ujanowic nosi w sobie duchowe dziedzictwo księdza Dziedziaka. Nawet jeśli wprost sobie tego nie uświadamia, to w jakiejś mierze korzysta z owoców jego posługi, która przecież tak mocno wpłynęła na oblicze mieszkańców tego regionu – uważa Dominik Duda.

O tym, że cenią sobie to do dziś świadczy liczna grupa dzieci i młodzieży szkół w dekanacie, którzy wzięli udział w paroetapowym konkursie wiedzy o ks. Dziedziaku, wykazując się znajomością nie tylko faktów, ale także religijno-filozoficznych fundamentów postawy swego dawniejszego proboszcza, którego nie mieli jednak okazji spotkać za życia. Poznają go teraz. Konkurs wygrała Zosia Gołąb ze szkoły w Ujanowicach.

Życie i działalność ks. Dziedziaka są nie tylko pięknym świadectwem wiary, ale także inspiracją do odważnego i ofiarnego życia. Jego dziedzictwo trwa w modlitwie, pamięci i postawach mieszkańców Ujanowic. Ślad świętości, jaki pozostawił, jest widoczny w życiu parafii, w wychowanych przez niego pokoleniach i w nieustannej modlitwie o jego beatyfikację. – Z kilkuletniego czasu poznawania tej postaci wyrasta moje przekonanie, że ks. Dziedziak był człowiekiem świętym. Ja nie mam wątpliwości co do jego świętości – przekonuje ks. dr hab. Jan Bartoszek.

Czy i kiedy potwierdzi to Kościół, wynosząc ks. Dziedziaka do chwały ołtarzy? Na razie tego nie wiemy. Ale Ujanowice, rejon limanowski, także Ziemia Grybowska, która go wychowała, gorąco od pewnego czasu się o to modlą i są pewni, że to się kiedyś stanie.