W sobotę w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Pasierbcu odbył się II Diecezjalny Zjazd Liturgicznej Służby Ołtarza, który zgromadził ministrantów, lektorów i ceremoniarzy z wielu parafii diecezji tarnowskiej. Był to dzień poświęcony na modlitwy, spotkanie, refleksję i integrację.

Centralnym punktem zjazdu była Eucharystia sprawowana przez bp. Leszka Leszkiewicza. W swoim kazaniu hierarcha skierował słowa wdzięczności do kapłanów i opiekunów LSO, a do młodych uczestników mówił z pasją o tym, czym naprawdę jest bycie blisko ołtarza. – Na ołtarzu my jesteśmy świadkami i uczestnikami Jego męki, ale i zmartwychwstania. To może nas przemieniać, jeśli naprawdę w tym uczestniczymy. Czy dla nas jest ważne to, co dzieje się na ołtarzu? Czy my staramy się to rozumieć? – pytał, jednocześnie zachęcając ministrantów do pogłębiania relacji z Jezusem wskazując przykład apostołów. – Myślcie często o tym, że Pan Jezus chce, żebyście chodzili z Nim. To, co wydarzyło się w życiu apostołów – może wydarzyć się w waszym życiu. Oni chodzili z Jezusem, pytali Go, słuchali Go. I wy też możecie tak żyć – zapewniał ministrantów i lektorów bp Leszek.

Dla wielu uczestników zjazdu duchowa droga dojrzewania zaczęła się już po I Komunii Świętej. Tak było m.in. w przypadku Dominika Matrasa i Damiana Myszki, lektorów z parafii Pasierbiec. – Po prostu czułem, że chcę służyć Chrystusowi. To było zaraz po mojej Pierwszej Komunii Świętej. Bycie blisko ołtarza zmieniło moje patrzenie – na Mszę św., na ludzi, na świat – mówi Dominik. Damian dodaje, że to działa też wychowawczo. – Będąc przy ołtarzu nie ma nas w miejscach, gdzie dzieje się coś złego. A kiedy jesteśmy przy ołtarzu czujemy, że jesteśmy we właściwym miejscu – dodaje Damian.

Ks. Bartosz Miziński, diecezjalny duszpasterz LSO, współorganizator spotkania mówi, że bycie ministrantem czy lektorem to nie jest tylko techniczna pomoc w sprawowaniu liturgii. – To jest też przestrzeń przeżywania wiary, możliwość rozwoju religijności, ale także płaszczyzna kształtowania powołań, bo doświadczenie pokazuje, że największa liczba kapłanów miała wcześniej doświadczenie służby przy ołtarzu w szeregach LSO – mówi ks. Bartosz.

Obecnie w szeregach LSO w diecezji posługuje około 6 tysięcy chłopaków. – To wciąż piękna liczba, ale trzeba uczciwie przyznać – jeszcze 20 lat temu było ich o połowę więcej” – mówił. Spadek jego zdaniem ma wiele przyczyn: demografia, zmieniający się styl życia rodzin i słabsze wychowanie religijne. – To nie jest kwestia tylko młodzieży. To myślę barometr wiary całych rodzin – ich więzi z parafią, codzienności duchowej. Jeśli rodzice nie są blisko Kościoła, to trudno, żeby dziecko samo przyszło służyć przy ołtarzu – tłumaczy.

I zasada ta działa także odwrotnie. Mateusz Kmieć, tata jednego z ministrantów ze Zbylitowskiej Góry, 12-letniego Kuby opowiada, że służba przy ołtarzu ukształtowała go kiedyś, i chciał, by jego dzieci też tego doświadczyły. – Ale dziś nie jest łatwo. Kuba nie za bardzo chciał stanąć przy ołtarzu. Zdecydowałem zatem, że wrócę do LSO i ubiorę albę. Kiedy to zobaczył, stwierdził, że on też to zrobi – opowiada. Wiara w rodzinie i bliskość ojca z Kościołem mają ogromne znaczenie w wychowaniu młodego człowieka.

W ramach zjazdu odbyły się także konferencje, wspólne rozmowy i czas integracji. Mimo wyzwań – demograficznych czy społecznych – Liturgiczna Służba Ołtarza w diecezji tarnowskiej wciąż pozostaje żywym i dynamicznym środowiskiem formacyjnym. Mimo trudności, da się LSO rozwijać. W małej parafii Żbikowice, liczącej 800 dusz, ministrantów i lektorów są cztery dziesiątki. – To jest owoc tego, że kiedy da się chłopakom czas, kiedy zorganizuje się zbiórki, kiedy spotkania mają jakąś treść, ciekawą formę, kiedy są wycieczki, wyjazdy, to samo bycie w LSO dla dzieci jest po prostu atrakcyjne i chętnie przychodzą, wciągają się do tej posługi – zapewnia ks. Paweł Marmuźniak, proboszcz ze Żbikowic.

Być może w małych parafiach jest pod tym względem łatwiej. – Rodziny mają bezpośredni kontakt z parafią, znany się, więc droga z rodziny do służby przy ołtarzu jest dla chłopaków krótsza niż w dużych miejskich parafiach. To raz. Dwa – to rosnąca świadomość liturgiczna. Kiedy spotykam się z narzeczonymi to pytają, czy będą ministranci i lektorzy. Mają świadomość, że są potrzebni przy sprawowaniu liturgii. Być może myślenie takie zaowocuje, że kiedyś zechcą, by ich synowie także stanęli przy ołtarzu – mówi ks. Mariusz Żuczek, proboszcz z Tymowej.

Zjazd zakończył się wspólną modlitwą i zapowiedzią kolejnych spotkań. W Pasierbcu nie zabrakło ani radości, ani głębokiej duchowości. Młodzi chłopcy, którzy na co dzień stają przy ołtarzu, tego dnia usłyszeli raz jeszcze, że ich obecność nie jest symboliczna – jest istotnym świadectwem wiary, z którego może zrodzić się powołanie, a na pewno duchowa dojrzałość.