Kiedy bernardynki: m. Jadwiga Jurkiewicz, przełożona klasztoru, oraz jej sekretarka s. Elżbieta Schirmeisen musiały ze względów zdrowotnych jechać na wieś, udały się do Zakliczyna i kupiły pusty dom stojący koło kościoła parafialnego.

Oaza ciszy

Był rok 1882. Właściwie przybyły leczniczo na trzy miesiące, ale stan zdrowia s. Elżbiety pogorszył się, a przyjęcie zakonnic przez społeczność miejscową było tak serdeczne, że m. Jadwiga pomyślała o tym, aby założyć w Zakliczynie klasztor. – Stolica Apostolska 13 lipca 1883 roku zgodziła się na jego erygowanie. Przeżywamy zatem jubileusz 130-lecia pobytu bernardynek w Zakliczynie – mówi m. Weronika Węgrzyn, dzisiejsza przełożona wspólnoty zakonnej. To był dopiero początek. Zakonnice starszym dzieciom udzielały lekcji, młodsze przychodziły do założonej ochronki. Dość szybko zgłosiły się też kandydatki do stanu zakonnego. – Zabudowania koło kościoła w perspektywie rozwoju klasztoru okazały się za ciasne i nie było miejsca pod rozbudowę – dodaje wikaria klasztoru s. Dominika Kuboń.