Gorlice na południu Polski. W 1931 roku na świat przychodzi Elżbieta jako jedno z sześciorga dzieci państwa Wojtasiewiczów. Mimo trudnych czasów kończy szkołę podstawową, potem zaczyna naukę w zawodzie. Jako szesnastolatka podejmuje praktykę w zakładzie fryzjerskim. – Czasem pracowałam po 18 godzin dziennie. Nie wolno mi było nawet na chwilę usiąść, pod koniec dnia byłam bardzo zmęczona, a musiałam jeszcze pokonać 3 km drogi do domu – opowiada s. Agnes, józefitka. Mimo że w pracy była wielką pedantką dbającą o zakład i lubianą przez klientki, doświadczała tam wielu przykrości, a szef upokarzał ją za niedociągnięcia innych. – Szczególnie bolało, gdy krytykował mnie w obecności znajomych czy sąsiadów – wspomina. Zrezygnowała z tej pracy, gdy dostała propozycję zatrudnienia w miejscowych zakładach drzewnych. Po zdaniu matury koleżanka namówiła ją do pracy w szpitalu w Gorlicach na stanowisku głównej księgowej. – Tu też nie było łatwo, bo nazywano mnie córką kułaka – wspomina.