Jak to robić?

W parafii, choćby dzięki synodowi, mamy okazję do włączenia się w dyskusję, rozmowy o Bogu i Kościele, który tworzą wszyscy wierni, żeby parafia nie była traktowana przez nich – co się zdarza – jak „stacja obsługi sakramentalnej”. W rodzinie wyzwaniem jest rozmawianie o wierze, katecheza rodzinna dzieci. To mogą być proste sprawy: zaprosić domowników do modlitwy, wyjaśnić dzieciom treść przeżywanego święta, znaczenie symboli i gestów. Chodzi o to, żeby nie załatwiać tych kwestii stwierdzeniem „idź do księdza, wyjaśni ci”.

A w społeczeństwie? Głosić Jezusa na ulicach?

Zwyczajną formą jest świadectwo życia chrześcijańskiego i ewangelizacja od osoby do osoby, w szkole, w pracy. Często nie trzeba wiele mówić. Można być nawet milczącym świadectwem dobrego życia. Jeśli ktoś cię jednak zapyta o Boga, nie bój się do Niego przyznać. Odwaga, męstwo są jednym z darów Ducha Świętego. Gdziekolwiek i cokolwiek robimy, ma być to w mocy Bożego Ducha, a to oznacza, że z miłością.

Nie wolno grozić i napominać?

Genialną odpowiedź co do stylu apostolstwa daje Jezus. On mówi: „idźcie jak owce między wilki”. Po pierwsze, kiedy obserwuje się wyśmiewanie wiary, ataki na Kościół, czyli kły wilków, może się rodzić niebezpieczna pokusa zamknięcia się w domu. Jezus mówi jednak „idźcie”. Po drugie – powstaje pokusa, aby iść jak wilk między wilki – z kłami, walcząc, przemocą odpowiadać na przemoc. Tak nam nie wolno. W bronieniu wiary mamy się wyrzec wszelkiego rodzaju siły i nacisku. Mamy być owcami.

grzegorz.brozek@gosc.pl