W 1888 roku umiera bezpotomnie właściciel Ołpin Karol Rogawski, powstaniec z 1846 roku, uczestnik Wiosny Ludów i powstania styczniowego, dusza emigrancka, jak pisał o nim pamiętnikarz epoki Kazimierz Chłędowski. Żona Karola, Eufemia z Brigantich, postanawia ufundować „na cześć Jego i pamięć, fundację PP. Dominikanek w Ołpinach − dla pielęgnowania chorych włościan w parafii, których śp. Mąż mój całem sercem miłował, dbając o ich dobro”.

Zapis jest z 1898 roku, ale siostry przyjeżdżają do Ołpin już w 1891 roku, a siedem lat później przenoszą się do wybudowanego dla nich klasztorku. Pochodzący z tej parafii o. prof. Zdzisław Gogola, historyk Kościoła, w monografii rodzinnej miejscowości pisze obszernie o klasztorku i pracy dominikanek. Siostry gorliwie zajęły się edukacją dzieci. – Zgodnie z wolą fundatorki Eufemii Rogawskiej, od początku swojej obecności w Ołpinach, dominikanki prowadziły także ochronkę dla najmłodszych dzieci oraz zajęły się opieką nad chorymi. W klasztorze zorganizowano specjalny punkt medyczny, a przynajmniej jedna z sióstr miała przygotowanie pielęgniarskie i udzielała pomocy potrzebującym – dodaje o. prof. Gogola. Siostry zajmują się też opieką nad miejscową świątynią. W międzywojennych czasach na prowincji dostęp do podstawowej opieki medycznej, a taką zapewniały siostry, był cenny. „Kto przebywał dłuższy czas we wsi oddalonej o 16−21 km od miejsca, gdzie jest lekarz i apteka, ten dobrze pojmie, jak wielkim dobrodziejstwem są takie pielęgniarki w danej miejscowości” – pisał kronikarz Ołpin.

W 2011 roku z Ołpin wyjechały ostatnie dominikanki. Siostry przekazały budynek z działką biskupowi tarnowskiemu. Na wniosek samorządu gminy Szerzyny biskup tarnowski Andrzej Jeż przekazał nieodpłatnie ów majątek gminie, która zatroszczyła się o to, by niszczejącemu budynkowi przywrócić świetność i pierwotne przeznaczenie. – Rozpoczęliśmy prace projektowe, szukaliśmy także funduszy i prowadziliśmy prace remontowe także dlatego, by uratować ten zabytek, tak drogi sercom wielu mieszkańców Ołpin, Szerzyn i okolic, by także mógł na nowo podjąć misję wyznaczoną przez jego fundatorkę, Eufemię Rogawską – mówi wójt Grzegorz Gotfryd. Udało się zachować kaplicę, a w odnowionych salach znalazło się miejsce dla świetnie wyposażonej kuchni, dużej sali audiowizualnej, salki konferencyjnej, sali do ćwiczeń fizjoterapeutycznych i kilka mniejszych pomieszczeń, pokoi spotkań. Dom Dziennego Pobytu dla Seniorów poświęcił 30 września biskup Andrzej Jeż.

– Chciałam zobaczyć ten odnowiony klasztorek, jak on teraz wygląda, bo pamiętam go z czasu pobytu dominikanek. Cieszę się, że nadal będzie służył. Może będę tu przychodzić – deklaruje Teresa Lenart. Seniorów, i to aktywnych, nie brakuje w gminie. – Właściwie prawie w każdej z miejscowości naszej gminy mamy zarówno aktywnie działające kluby seniora, jak i koła gospodyń wiejskich – informuje Renata Małek-Górka, szefowa ośrodka kultury. Klasztorek ma zatem komu służyć. – Życzę wam, by to miejsce troski o osoby starsze było również miejscem budowania relacji, przerzucania pomostów między starszym i młodszym pokoleniem, także w przekazie wiary. Cieszę się, że ten obiekt został uratowany, pięknie odnowiony i że będzie nadal tętnił życiem, tym razem osób starszych, które mają prawo do tego i potrzebują, byśmy ich otoczyli troską – mówił bp Jeż.