W kościele parafialnym w Łącku co miesiąc spotykają się osoby z niepełnosprawnościami z dekanatów krościeńskiego i łąckiego oraz ich rodziny i opiekunowie. Czasem jest 30−40 osób, czasem ponad 100. Mszę św. sprawuje dla nich i za nich ks. Paweł Lebda, wikariusz z Łukowicy i rejonowy duszpasterz osób niepełnosprawnych. Dzięki gościnności łąckiego proboszcza po niej także odbywa się spotkanie przy stole przy herbacie, kawie, ciastku. W ich podaniu i przygotowaniu pomagają wolontariusze – uczniowie i absolwenci szkoły w Maszkowicach pod opieką Marii Kutwy. To tylko jedno z pól ich zaangażowania. Działają także na rzecz misji, wspierają wszelkie zbiórki charytatywne, organizują w szkole kiermasze.

– Dla uczniów przebywanie z osobami z niepełnosprawnościami to cudowna lekcja szacunku, pomocy drugiemu, ale też lek na własne problemy, które widziane w takiej perspektywie zmieniają myślenie. Pozwalają dostrzec, że to, z czym się borykam, nie jest właściwie jeszcze takim trudem, jaki inni niosą na swoich barkach – podkreśla opiekunka wolontariatu, która także jest pedagogiem i psychologiem szkolnym.

Ksiądz Paweł Lebda zauważa, że na terenie dwóch dekanatów, łąckiego i krościeńskiego, działa bardzo wiele osób zaangażowanych w pomoc osobom z niepełnosprawnościami. – Są to nie tylko rodzice tych dzieci, jest też wielu wrażliwych, oddanych, cudownych ludzi, których bardzo cenię za to, co robią. Jestem pełny podziwu także dla samych osób niepełnosprawnych. Staram się do nich docierać również porzez warsztaty terapii zajęciowej, a od niedawna na terenie mojej parafii w Łukowicy działa uruchomiony dla nich zakład aktywności zawodowej. Nieraz odwiedzam te miejsca, by z nimi pobyć i ich poznać. To są fantastyczni ludzie. I jedno wiem, że serce chciałbym mieć takie jak oni. Są radośni pomimo swoich niedomagań i chorób. Ich prostota jest lekcją pokory dla nas, że tak mało dziękujemy, a wciąż o coś prosimy, a oni o nic nie proszą, ale za każdy gest życzliwości i dobroci odwdzięczają się uśmiechem – zauważa kapłan.

Comiesięczne spotkania i Msze św., które czasem odbywają się też w Krościenku czy Szachtowej, cenią sobie rodzice osób z niepełnosprawnością. – Moja córka Kasia boryka się z porażeniem mózgowym. To już 38-letnia kobieta. Jest niechodząca, niemówiąca, ale kochana. Codziennie dziękuję Bogu, że ją mam – mówi Janina Zachwieja ze Szczawnicy, która 30 lat temu powołała do życia na tym terenie koło Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną. Wielu dziękuje Bogu za to, że ono powstało. Zaczynało od pomocy kilku osobom, dziś z licznych placówek przez nie uruchomionych korzysta blisko 150 podopiecznych.

– Nieraz doświadczaliśmy Bożej opieki, kiedy wydawało się, że nie podołamy, bo na przykład brakowało pieniędzy na wypłaty dla zatrudnionych w naszych placówkach blisko 80 ludzi, a znienacka przychodziło wsparcie. Z Bogiem łatwiej jest też przechodzić różne problemy związane z chorobami naszych dzieci. To bardzo ważne mieć pewność, że Ktoś o nas myśli. Tak samo jak Msze św. tylko dla nas. Moja Kaśka jeździ wózkiem po całym kościele i nikt na to nie patrzy krzywo, bo wszyscy wiemy, o co chodzi, nikt się temu nie dziwi. Czujemy się wtedy jak u siebie, to jest nasze spotkanie z Bogiem, z księdzem, ze sobą nawzajem. Nasze dzieci też dużo wtedy się uczą, mają świadomość Bożej obecności – podkreśla pani Janina.