„Cała społeczność Izraelitów przybyła na pustynię Sin w pierwszym miesiącu. Lud zatrzymał się w Kadesz, gdzie umarła i została pochowana Miriam” (Lb 20,1).

Ostatnio próbowaliśmy zrozumieć sens dramatycznych wydarzeń, jakie rozegrały się w miejscowości Kadesz (Kadesz-Barnea), leżącej w przygranicznej strefie Kanaanu, które skutkowały odsunięciem w czasie wejścia Izraelitów do Ziemi Obiecanej przez Boga (Lb 13,1-19,22). Usłyszany przed chwilą pierwszy werset dwudziestego rozdziału Księgi Liczb rozpoczyna opowiadanie o tym, co działo się w drodze podczas drugiego etapu wędrówki Hebrajczyków do Kanaanu (o pierwszym etapie Izraelitów do Ziemi Obiecanej opowiada Lb 10,11-12,16), poczynając od rejonu Kadesz, a kończąc na żyznych równinach Moabu, rozciągających się na północ i wschód od Morza Martwego (Lb 20,1-22,1). Buntujący się przeciwko Bogu Izraelici krążyli po pustynnych obszarach tak długo, co wyrażała liczba czterdziestu lat, symbolizująca długość życia jednego pokolenia, by nauczyć się ufać Temu, który obiecał im, że wprowadzi ich do ziemi Kanaan. Tak więc pustynia, która może kojarzyć się z karą, jaką ponoszą Hebrajczycy odrzucający Boga w chwilach próby, może stać się miejscem poznawania Go, umożliwiającym kształtowanie serca w taki sposób, by nauczyło się okazywać posłuszeństwo Bożemu słowu. Przytoczony fragment Księgi Liczb podaje, że cała izraelska społeczność znowu przyszła do Kadesz, po tym, jak kiedyś opuściła to miejsce z powodu niewiary w realizację Bożego zamiaru wprowadzenia ich do Kanaanu (Lb 14). Tradycja żydowska wyjaśnia, że Izraelici, którzy teraz dotarli do Kadesz należą już do następnego pokolenia, gdyż po upływie niemalże czterdziestu lat pustynnej wędrówki, zakończyli już swoje życie wszyscy sprzeciwiający się Bożej woli. Biblijny narrator w sposób bardzo zwięzły poinformował, że w miejscowości Kadesz zmarła i została pochowana Miriam, siostra Mojżesza i Aarona (Lb 20,1). W ten sposób dowiadujemy się o śmierci osoby, która pozostanie ważną postacią dla pokolenia Hebrajczyków pamiętających wyjście z Egiptu pod wodzą Mojżesza, ale jednocześnie biblijna tradycja ukazała negatywną stronę jej charakteru, kiedy to w czasie kryzysu na pustyni potrafiła zakwestionować przywództwo swojego brata nad Izraelem (Lb 12,1-16). Możliwe, że krótka wzmianka o końcu życia Miriam w Kadesz, umieszczona bezpośrednio przed opowiadaniem o buncie Izraelitów z powodu braku wody, stanowi przestrogę, że każdy sprzeciw wobec Boga ostatecznie przynosi śmierć. Posłuchajmy zatem, czego domagali się od Mojżesza i Aarona zbuntowani rodacy w Kadesz:

„Kiedy zabrakło wody dla ludzi, zebrali się oni przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi. Lód kłócił się z Mojżeszem i mówił: Obyśmy zginęli, jak nasi bracia przed PANEM! Czemu wyprowadziliście zgromadzenie PANA na tę pustynię, byśmy tu wyginęli razem z naszym bydłem? Po cóż więc wyprowadziliście nas z Egiptu? Po to, aby nas przywieść na to nędzne miejsce, gdzie nie ma zboża, drzew figowych, winnych krzewów ani drzew granatu, a nawet wody do picia?” (Lb 20,2-5).