tekst i zdjęcia beata.suwara@gosc.pl Uwielbiam tu przyjeżdżać – mówi Marek Krusiec z Nowego Sącza, snycerz, który podczas 400. rocznicy lokacji Nowego Wiśnicza handlował obok zabytkowej studni przy rynku swoimi płaskorzeźbami. – Jest tu sprzyjający klimat, miejski, ale sielski. Gdzie się nie pojedzie, to na rynku beton, a tu... trawa. Jest czym oddychać. Turysta przyjeżdża jednak do Nowego Wiśnicza zwykle zwiedzać zabytki. Większość z nich jest widoczna z każdej strony przy wjeździe do miasta ze względu na jego pagórkowate położenie. Zwiedza się więc zamek, który największy swój okres świetności przeżywał za Stanisława Lubomirskiego, ratusz, który przed pożarem w 1863 roku był parterowy, ale zwieńczony piękną cebulowatą kopułą, potem wczesnobarokowy kościół farny, Koryznówkę, w której czerpał natchnienie Jan Matejko. Dowiaduje się też, że widoczne z daleka więzienie było pierwotnie klasztorem zakonu zamkniętego karmelitów bosych.