Pawłowy obraz Ducha Świętego i tradycja Starego Testamentu
Niewątpliwie bardzo trudnym wyzwaniem jest próba nakreślenia nauki Apostoła Pawła odno-śnie Trzeciej Osoby Trójcy Świętej, nauki o Duchu Świętym.
Jednak to chyba właśnie Apostoł Paweł najczęściej używa określenia „duch”.
Na kartach jednak Nowego Testamentu najczęściej określenie ruach – „duch” (146 razy) i „duchowy” (24 razy) pojawia się w pismach Apostoła Narodów, choć nie zawsze określenia te odnoszą się Trzeciej Osoby Boskiej.
Określenie jednak Ducha jako Święty pojawia się na kartach listów?
Wprost określenie Duch Święty pojawia się w Liście do Hebrajczyków. Pismo przypisywane szkole Pawłowej przypomina adresatom, iż koniecznym jest troska o zbawienie, które było głoszone od początku przez Pana i uwierzytelnione różnymi znakami Boga i „udzieleniem Ducha Świętego” (Hbr 2,4). Autor listu zachęca adresatów: postępujcie, jak mówi Duch Święty: „Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych” (Hbr 3,7-8). Chrześcijanie bowiem „stali się uczestnikami Ducha Świętego” (Hbr 6,4). Autor listu do judeochrześcijan, nawiązując do kultu Starego Przymierza i ukazując skutki ofiary Chrystusa, stwierdza: „pokazuje Duch Święty, że jeszcze nie została otwarta droga do Miejsca Świętego, dopóki istnieje pierwszy przybytek” (Hbr 9,8). I dalej – pisząc o zniesieniu ofiar Starego Przymierza i podkreślając, iż Chrystus jest Najwyższym Kapłanem – podkreśla swoją opinię stwierdzeniem: „Daje nam zaś świadectwo Duch Święty” (Hbr 10,10). Owo świadectwo Ducha Świętego jest ostatecznym potwierdzeniem. Jest swoistą pieczęcią – „takie jest przymierze” (Hbr 10,16).
