Znana od czasów patrystycznych zasada: „Novum in Vetere latet et in Novo Vetus patet” - „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym” (Augustyn, Quaestiones in Heptateuchum, 2, 73), w zwięzły sposób wyraża prawdę, że pełnia Bożego objawienia, która dokonała się w Jezusie Chrystusie, miała swoje stopniowe przygotowanie w Starym Testamencie, w którym znajdują się liczne proroctwa, zapowiedzi wydarzeń zbawczych zrealizowanych przez posłanego od Ojca Syna Bożego. W tym kontekście można w Starym Testamencie dopatrywać się również proroctw dotyczących Maryi (zob. Rdz 3,15; Iz 7,14; Mi 5,1-2), która była ściśle zjednoczona ze swoim Synem w dziele zbawienia. Obok tych proroctw - podobnie jak w przypadku Jezusa Chrystusa - w Starym Testamencie można dostrzec odnoszące się do Maryi tak zwane prefiguracje, inaczej mówiąc, „typy (týpoi)”, czyli zapowiedzi, których wypełnienie (antítypos) dokonało się w Nowym Testamencie (zob. np. Rz 5,14).  

Za jeden z takich týpos, to jest prefigurację Maryi, można potraktować Annę - matkę proroka Samuela. Jej postawa całkowitego zawierzenia Bogu, który wejrzał na jej poniżenie (por. 1 Sm 1,11) i uczynił jej wielkie rzeczy (zob. 1 Sm 1,20), niewątpliwie jawi się jako prefiguracja postawy Maryi odnotowanej przede wszystkim przez Ewangelistę Łukasza na kartach tak zwanej „Ewangelii  Dzieciństwa”.