Jak oazy Bożej miłości na pustyni

Krąży powiedzenie, że pierwszym ewangelizatorem Kazachstanu był Stalin. Swoisty paradoks, bo nie taki miał zamiar, ale to zsyłki do łagrów, które nakazał, sprawiły, że dotarli tam pierwsi katolicy – Polacy z Kresów Wschodnich, Ukrainy, Białorusi, Niemcy nadwołżańscy, Litwini. Obszarem, gdzie najliczniej osiedlani byli katoliccy zesłańcy, była Karaganda i jej okolice. Wiarę zachowywali i przekazywali głównie w rodzinach, ponieważ nie mieli tam swoich kościołów, a księża w większości zginęli w łagrach. Dopiero stopniowa odwilż sprawiła, że docierali tam kolejni katoliccy księża i powstawały kościoły. Pierwsi misjonarze z Tarnowa dotarli do Kazachstanu na zaproszenie Jana Pawła II, który w lipcu 1999 roku ustanowił nowy porządek kościelny w granicach Republiki Kazachstanu. Utworzono tam wówczas nową diecezję w Karagandzie, bezpośrednio podporządkowaną Stolicy Apostolskiej, i trzy nowe administratury apostolskie: w Ałmatach, Astanie i Atyrau. – Administratura w Atyrau potrzebowała administratora apostolskiego, o którego przez Jana Pawła II został poproszony ówczesny biskup tarnowski Wiktor Skworc. Ze strony biskupa Wiktora padła odpowiedź: „Nie odmawiamy Ojcu Świętemu. Życzenie spełnimy” – wspomina ks. Krzysztof Czermak, dyrektor Dzieła Misyjnego Diecezji Tarnowskiej.

oceń artykuł