Sam by tego nie udźwignął

Już jako kilkulatek był świadkiem samobójstwa swojego taty. Ta trauma odbiła się na jego życiu, choć nie od razu. Pozornie wszystko było w porządku, Damian zapowiadał się na świetnego piłkarza. Miał 14 lat, kiedy potworny lęk i niepokój zawładnęły jego życiem, doprowadzały do myśli samobójczych, odebrały szansę nie tylko na karierę sportową, ale też normalne życie. Wszedł w towarzystwo, w którym rządziły alkohol, narkotyki, kradzieże, włamania, pobicia. Jego życiowymi autorytetami byli ludzie, którzy siedzieli w zakładach karnych. Sam taki się stawał. Nawet nie skończył gimnazjum, kiedy dostał wyrok i trafił do zakładu poprawczego. Wyszedł stamtąd, mając 18 lat, ale i wtedy niewiele się zmieniło. – Świat, któremu zaufałem, wykończył mnie totalnie. Stany lękowe się pogłębiały. Chciałem sobie pomóc, a pogrążałem się, lecząc się alkoholem i narkotykami – mówi Damian.