Św. Łukasz oczywiście pisał historię. Wszystko co zamieścił w swoim dziele (Ewangelia oraz Dzieje Apostolskie) jest to prawdziwa historia. Tę prawdziwą historię ułożył on w formie szczególnej - bazując na wydarzeniach historycznych ukazał Chrystusa który prowadzi człowieka do zbawienia. Przesłane zatem św. Łukasza jest niezwykłą - prawdziwą historią zbawienia.
ks. Piotr Łabuda

Czy osoba która przeszła z Judaizmu na Katolicyzm powinna obrzezac swojego syna ?

Ksiega Rodzaju 17.10 "Przymierze , które będziecie zachowywali między MNĄ a wami , czyli twoim przyszłym potomstwem , polega na tym : wszyscy wasi mężczyżni mają byc obrzezani , będziecie obrzezywali ciało napletka na znak przymierza waszego ze MNĄ . " 17.13,14 " ...Przymierze MOJE , przymierze obrzezania , bedzie przymierzem na zawsze . Nieobrzezany , czyli mężczyzna , któremu nie obrzezano ciała napletka , taki człowiek niechaj będzie usunięty ze społeczności twojej : zerwał on bowiem przymierze ze MNĄ . " Jak mam rozumiec na tle tych zdań z Księgi Rodzaju to zdanie - List Do Rzymian 11.12 " Jesli zaś występek ich bogactwem świata i poniżenie ich bogactwem pogan , JAK WIELCE BARDZIEJ WYPEŁNIENIE ICH . " ?

Odpowiedź dotyczyła tylko judaizmu i rytu obrzezania dokonywanego w społeczności żydowskiej, zgodnie z zasugerowanym w pytaniu przykładem, gdyż trudno w kilku zdaniach wyjaśnić wszystko, co wiąże się z tym obrzędem. Oczywiście, obecnie zwyczaj obrzezania jest rozpowszechniony wśród wielu narodów na świecie, a swymi początkami sięga starożytnych cywilizacji Egiptu, Syrii i Palestyny. Ryt obrzezania dla społeczności żydowskiej stanowi wyraz ich tożsamości religijnej, narodowej i kulturowej. Tradycja judaistyczna wiąże obrzezanie z rytem przymierza (Rdz 17). Księga Wyjścia mówiąc o przymierzu na Synaju, które zapoczątkowało nowe relacje pomiędzy Bogiem i narodem wybranym podaje: „Jeśli więc teraz naprawdę będziecie Mi posłuszni i będziecie przestrzegać przymierza ze Mną, stanie się moją szczególną własnością, bardziej niż inne ludy, bo do Mnie należy cała ziemia” (Wj 19,5). Stawanie się szczególną własnością Boga oznacza zadanie powierzone ludowi Bożemu wobec innych ludzi, by poprzez swoje życie być dla nich obrazem obecności Boga w świecie. Ta szczególna przynależność do Boga dla chrześcijan oznacza rzeczywiste zjednoczenie z Jezusem Chrystusem przez wiarę w Niego, co powoduje, że człowiek rodzi się do nowego życia, a wtedy, zgodnie z nauką Apostoła Pawła: „Obrzezanie bowiem nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie” (Ga 6,15). Stąd też zbawcze działanie Boga wobec chrześcijan, jak naucza Apostoł Paweł, nie zależy od obrzezania, lecz od wiary w Jezusa, gdyż osoba Chrystusa uwalnia każdego od zła i zapewnia pojednanie z Bogiem (Ga 1,3-4). Wiara to życiodajna relacja człowieka z Bogiem, a więc każdy z nas jest wezwany, by osobiście odpowiadać na zaproszenie Boga, by być z Nim, a to jest przecież celem naszego życia. Bardzo polecam do lektury dokumenty Soboru Watykańskiego II.
pozdrawiam
ks. Mirosław Łanoszka

Odnośnie kwestii obowiązywalności obrzezania sądzę, że zupełnie jasno pisze o tym św. Paweł w Liście do Galatów: "O ludzkie to względy ubiegają się ci wszyscy, którzy was zmuszają do obrzezania; chcą mianowicie uniknąć prześladowania z powodu krzyża Chrystusowego. Bo ci zwolennicy obrzezania zgoła się nie troszczą o zachowanie Prawa, a o wasze obrzezanie zabiegają tylko dlatego, by się móc pochwalić waszym ciałem. Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. Bo ani obrzezanie nic nie znaczy ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie" (Ga 6,12-15).
Poza tym proszę zwrócić uwagę, iż św. Jakub podczas tzw. Soboru Jerozolimskiego nie nakazuje poddawać pogan obrzezaniu (Dz 15,22-29). Co więcej - podczas obrad soborowych, jak pisze św. Paweł do Galatów niektórzy fałszywi bracia chcieli zmusić do obrzezania Tytusa, który był Grekiem - ale Apostoł Paweł stanowczo się temu przeciwstawił (Ga 2,3-5).
A zatem kwestia dla chrześcijan jest jasna. Absolutnie (absolutnie!) nie ma potrzeby poddawać się starotestamentalnemu obrzędowi obrzezania.
Pozdrawiam
ks. Piotr Łabuda

Sądzę, że na temat kwestii obrzezania zostało jasno wykazane względem chrześcijan, iż nie ma obowiązku; że nie ma potrzeby dokonywać tego znaku. Nie jest to obrzęd potrzebny we wspólnocie Kościoła. Jak to zostało wcześniej kilkakrotnie podkreślone - obrzezanie jest znakiem Przymierza dla wyznawców judaizmu, dla wiary Starego Przymierza. Chrześcijanie żyją Nowym Życiem w Chrystusie. "Przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca" (Rz 6,4).
Na koniec tej dyskusji raz jeszcze odwołam się do św. Pawła który bardzo wyraźnie pisze:
"Jeśli ktoś został powołany jako obrzezany, niech nie pozbywa się znaku obrzezania; JEŚLI ZAŚ KTOŚ ZOSTAŁ POWOŁANY JAKO NIEOBRZEZANY, NIECH SIĘ NIE PODDAJE OBRZEZANIU! Niczym jest zarówno obrzezanie, jak i nieobrzezanie, a ważne jest tylko zachowywanie przykazań Bożych." (1 Kor 7,18-19).
Sądzę, że nakaz Pawła do wspólnoty w Koryncie (ale i inne - wskazane w całej dyskusji wskazania) jasno i wyraźnie stanowią, że nie ma potrzebny, by chrześcijanie poddawali się obrzezaniu.

Istnieje na ten temat niezwykle bogata literatura teologiczna, do której pozostaje mi po jeszcze bliższe informacje odesłać.
Pozdrawiam
ks. Piotr Łabuda

Szanowna Pani!
Odpowiadam z opóźnieniem. Przepraszam.
1) Prawda o Trójcy Przenajświętszej nie jest, przynajmniej wyraźnie, objawiona w Starym Testamencie. Dlatego w Starym Testamencie jest tylko mowa o Bogu. Z tego względu łaska przypisywana jest Bogu.
2) W Nowym Testamencie łaska (zbawienia) przypisywana jest Jezusowi Chrystusowi - Synowi Bożemu. Uwidoczniło się to, np. w pozdrowieniu do Mszy Świętej: "Miłość Boga Ojca, łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa, itd.".
3) Trzeba brać cały kontekst wypowiedzi, gdyż w przeciwnym wypadku wnioski mogą być bardzo dziwne. W kontekście tej wypowiedzi wyraźnie jest mowa o Bóstwie Jezusa Chrystusa i o Trójcy Przenajświętszej.
4) Gdy chodzi o termin ´edâh, to w tekście pisanym jest słowo "nigdy", a nie "niekiedy". Nie dysponuję tekstem mówionym i dlatego nie mogę się do niego odwołać. Wydaje mi się mało prawdopodobne, abym użył słowa "niekiedy", bo chodzi o przeciwstawienie w stosunku do wspólnoty o charakterze religijnym. Gdybym jednak tak powiedział, to byłby to błąd. Słuszne jest to pierwsze.
Jest mi bardzo miło, że tak uważnie Pani słucha (i czyta) nasze konferencje.
Z wyrazami szacunku. Szczęść Boże.

Szczęść Boże! Widzę, że ten element strony Studium jest prawie martwy. Spróbuję trochę go "rozruszać" ;). To pytanie zadałem już kiedyś na forum rozmawiamy.jezuici.pl, ale odpowiedź nie była satysfakcjonująca. Nie tyczy się ono stricte tematu podejmowanego obecnie w wykładach, ale, jak rozumiem, nie ma takiej konieczności.

Jak należy rozumieć słowo "Raka" (Mt 5,22) i co oznacza stwierdzenie Jezusa, że nazwanie tak swojego brata podlega karze Wysokiej Rady? Czy przez Wysoką Radę należy rozumieć Sanhedryn, Sąd Boży czy może jeszcze coś innego? I czy Pan Jezus kategorycznie stwierdza, że nazwanie brata "Bezbożnikiem" jest równoznaczne z wiecznym potępieniem, jak zdaje się wynikać z polskiego przekładu Biblii? Gdyby tak było, to mało kto mógłby liczyć na zbawienie ("z każdego bezużytecznego słowa zdasz sprawę w dzień sądu", por. Mt 12,36)... Wreszcie, czy "bratem" jest tu każdy człowiek?

Pozdrawiam Księży Profesorów, Studentów i wszystkich zaangażowanych w Radiowo-Internetowe Studium Biblijne - Kuba.

W Kazaniu na Górze (Mt 5-7) Jezus podaje zasady, których winni się trzymać Jego uczniowie. Stwierdził, że ich sprawiedliwość winna być większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszy, czyli dał do zrozumienia, że powinni być doskonalsi od najbardziej gorliwych wyznawców Prawa Mojżeszowego. Z kolei wyjaśnił, jak to ma ujawnić się w postępowaniu. Nawiązał do kolejnych przykazań Dekalogu. Ewangelista przytacza sześć wypowiedzi Mistrza, w których pojawiają się tematy i zagadnienia kluczowe dla Prawa Mojżeszowego. Egzegeci nazywają te wypowiedzi antytezami, gdyż są to przeciwstawienia do zasad moralnych Starego Testamentu. Jezus odwołał się najpierw do piątego przykazania (por. Wj 20,23; 21,12; Pwt 5,17). Wypowiedź składa się z trzech części. Dwa pierwsze wiersze (Mt 5,21-22) stanowią antytezę: zabójstwu i gniewowi przeciwstawiona jest miłość. Natomiast dwie pozostałe części (Mt 5,23-24 i 25-26) stanowią zachętę do zgody w imię miłości braterskiej między ludźmi. Ilustrują to dwa przykłady. Chrystus nie zniósł piątego przykazania, ale je zradykalizował i zintensyfikował, tj. poszerzył jego zakres i zaktualizował w duchu miłości bliźniego. Kary sądu należy oczekiwać nie tylko za zabójstwo, ale również za gniew. Nakaz piątego przykazania w rozumieniu Jezusa obejmuje również słowną obrazę bliźniego. Chrystus podał dwa przykłady słownej zniewagi. Słowo semickie raka znaczyło kretyn, pusta głowa, głowa bez rozumu. Kto tak nazwie bliźniego, winien stanąć przed sądem. Najwyższym trybunałem w Izraelu był Sanhedryn złożony z 71 członków. Odbywał posiedzenia w Jerozolimie. Poza Świętym Miastem były trybunały lokalne złożone z 23 członków.
Słowo bezbożnik było obelżywe i posiadało znaczenie podobne do terminu raka. Oznaczało głupca, który jest nieposłuszny Bogu i jest niezdolny do zbudowania właściwych z Nim relacji.
Jezus wezwał do natychmiastowego pojednania z bliźnim. Potrzeba pojednania się z bratem jest tak nagląca, że należy przerwać nawet świętą czynność ofiarniczą. Nie chodzi w tym wypadku o to, iż miłość czy miłosierdzie ważniejsze są od ofiary, gdyż później należy ją przecież złożyć, ale Jezus chciał podkreślić, że ofiara nie będzie skuteczna, czyli nie nastąpi odpuszczenie grzechów przy ołtarzu Bożym bez miłości bliźniego. Zbliżająca się chwila sądu Bożego staje się naglącym nakazem, by szybko pojednać się z ewentualnym przeciwnikiem ziemskim. Sąd Boży będzie dochodził bezwzględnie uprawnień bliźniego i realizował jego żądania. Nie znajdzie na nim łaski ten, kto wcześniej nie naprawi krzywdy wyrządzonej bliźniemu.
Kontekst wyraźnie wskazuje, że chodzi o sytuację pierwotnej gminy chrześcijańskiej w Jerozolimie.
Termin brat, podobnie jak w całej Ewangelii św. Mateusza, oznacza każdego członka wspólnoty wierzących. Wspólnota wierzących jest wspólnotą wierzących.

Bóg mógł nas wybawić od grzechu i śmierci jednym swoim wszechmocnym słowem, a nawet myślą. Jego Syn nie musiał stawać się człowiekiem, aby spowodować powyższy skutek. Kontynuujmy tę myśl. Syn Boży mógł jako człowiek dorosły zstąpić na ziemię, aby nas odkupić. Mógł to uczynić w jakiś bardzo prosty sposób. Znów mogło się to dokonać, np. jednym Jego słowem. A jednak wybrał inną drogę. Przeszedł przez życie, które nie było usłane różami. Mówił o sobie: “Lisy mają nory, a ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć” (Mt 8,20). Mógł okazać się Panem stworzenia i domagać się hołdu, który Mu się należał, a tymczasem dawał do zrozumienia uczniom: “Ja jestem pośród was jako ten, kto służy” (Łk 22,27).
Jeżeli już zdecydował się na cierpienie, to jedna Jego łza, jeden najmniejszy Jego ból mógł mieć wartość zbawczą i w ten sposób uwolnić nas od grzechu i śmierci. A jednak Bóg wybrał inną drogę. Przeszedł przez straszliwe, nieludzkie cierpienie i śmierć; cierpienie najstraszliwsze, jakie można sobie wyobrazić. Przy tym nie zapominajmy, że Jezus, pozostając Bogiem, był człowiekiem najbardziej wrażliwym. Jego wrażliwość oraz świadomość niewinności potęgowały nieprawdopodobnie cierpienie, jakie Go spotykało.
W tym wszystkim nie zapominajmy o jeszcze jednym. Jezus toczył wewnętrznie śmiertelną walkę w ciemnościach Ogrodu Oliwnego i konał w wieku trzydziestu kilku lat, gdy natura ludzka domaga się ratunku a człowiek całym sobą błaga o życie. Chodziło o to, abyśmy zrozumie, że nie było to pozorowane ale rzeczywiste cierpienie, które przekraczało ludzkie możliwości.
Jezus znosił to wszystko w podwójnym celu. Najpierw chodziło o to, abyśmy zrozumieli wielkość i godność człowieka – każdego z nas. Jezus zapłacił aż tak wielką cenę za nasze wybawienie. Św. Jan napisał: “Umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował “ (J 13,1). “Do końca” tzn. Aż do ostatniej chwili męki na krzyżu. Człowiek, dotknięty ogromnym cierpieniem, koncentruje się na sobie i myśli o sobie. A On nawet w takiej chwili skoncentrowany był na nas, na naszym dobru. Słowa “do końca” można tłumaczyć jeszcze inaczej. Miłował nas w sposób najdoskonalszy. Ta najdoskonalsza, największa, jaka jest możliwa Jego miłość ujawniła się przede wszystkim na krzyżu. A tymczasem nasza miłość w jakimś stopniu zabarwiona jest zawsze egoizmem i w tym różni się od miłości Jezusa – Syna Bożego.
Ale z jeszcze jednego względu – można tak powiedzieć – “potrzebne” było tak ogromne cierpienie Jezusa. Dzięki niemu możemy uświadomić sobie, jak wielkim złem jest nasz grzech, skoro potrzebne było tak straszliwe cierpienie Syna Bożego.
Na końcu powróćmy jeszcze do sprawy, która pojawiła się w postawionym pytaniu: “Dlaczego Jezus musiał przyjść na świat jako niemowlę i przejść przez okres dziecięctwa, a nie objawił się już jako dorosły mężczyzna”? Los dziecka związany jest z cierpieniem, począwszy od pierwszego zetknięcia się z zimnym światem. On przyjął na siebie cały ludzki los, a nie tylko to, co jest łatwe i przyjemne. Przyjął wszystkie jego niedogodności. Narodził się w prostych i trudnych warunkach w Betlejem. Ewangeliści nie unikają tego tematu. Św. Łukasz napisał: “Dziecię zaś rosło i nabierało mocy” (Łk 2,40).

Księga Rodzaju wykazuje wielkie zainteresowanie śledzeniem genealogii najbliższych sąsiadów Izraela (zob. Rdz 10; 25,12-18; 36,1-43). Fragment opowiadający o córkach Lota (Rdz 19,30-38) jest jednym z takich przykładów, w którym biblijny autor podał rodowód Moabitów oraz Ammonitów. Zgodnie z przedstawioną w tym tekście etymologią, sens imienia Moab (hebr. mô’āb) zwykle tłumaczy się jako „z mego ojca”, natomiast imienia Ammon (hebr. ben ‘ammî) jako „syn mojego ludu” lub „syn mojego krewnego (ze strony ojca)”, stąd też można powiedzieć, że znaczenie tak jednego określenia, jak i drugiego nie odbiega od siebie. Prawdopodobnie odtworzona w Księdze Rodzaju ta etnologiczna tradycja, dotycząca pochodzenia Moabitów oraz Ammonitów, w odniesieniu do córek Lota chciała przede wszystkim pokazać ich pragnienie ocalenia rodu, co być może wydawało im się niemożliwe po zniszczeniu Sodomy i Gomory, stąd też mogły być pełne obaw, że nie uda im się zawrzeć już małżeństwa, zgodnie ze zwyczajem, czyli w obrębie własnych powiązań klanowych. Tak czy inaczej trzeba wyraźnie powiedzieć, że kazirodztwo było stanowczo zakazane w Izraelu (Kpł 18,6-18; Pwt 27,20.23), a przekazana w Księdze Rodzaju kazirodcza genealogia Moabitów oraz Ammonitów może w pewien sposób odzwierciedlać stan wzajemnej niezgody, jaki znamionował relacje wymienionych ludów z Izraelem (por. Rdz 36,15; Lb 22-25; Sdz 3,13.19; 10-11; 1Sm 11,2; 2Sm 10; 2Krl 3; 25,25). Warto jeszcze nadmienić, że chociaż Moabici oraz Ammonici zawsze byli skonfliktowani z Izraelitami, to jednak pozostają spokrewnieni z narodem wybranym: pokrewieństwo między potomkami Abrahama i Lota, jego bratanka (Lot był synem Harana, brata Abrahama – Rdz 11,27). W pozytywnym świetle pokazuje Moabitów Księga Rut, gdyż Moabitka Rut była prababką króla Dawida (Rt 1,16; 4,13-17), a z tej linii wywodzi się także Jezus Chrystus (Mt 1,5).
pozdrawiam
ks. Mirosław Łanoszka

CZY SZATAN ZOSTAŁ STWORZONY JAKO ZŁY?

Jak należy rozumieć słowa z Ewangelii wg św. Jana: “Od początku był on zabójcą i nie wytrwał w prawdzie, bo prawdy w nim nie ma” (J 8, 44)? chodzi mi zwłaszcza o stwierdzenie: “od początku”. Jak to rozumieć? Bo brzmi to trochę tak, jakby szatan został stworzony jako zły.
Na początku należy przypomnieć, że, czytając Ewangelię św. Jana, nie wolno zapominać, że jej autor odwołuje się bardzo często do Pięcioksięgu, a zwłaszcza do Księgi Rodzaju. Odnosi się do także do cytowanej wypowiedzi Jezusa.
Diabeł jest nieprzyjacielem Chrystusa, gdyż nie ma w nim prawdy. Jest uosobieniem kłamstwa, zła, niewiary, ciemności, nienawiści. Ci zaś, którzy “są z diabła”, przyjmują od niego kłamstwo i kierują się nienawiścią. Pochodzą od ojca fałszu, ojca kłamstwa, który oddzielił ich od Ojca. Zabójstwem jest w tym wypadku zaszczepienie w sercu człowieka nienawiści w miejsce miłości; oddalenie go od Ojca i wyobcowanie go od samego siebie i od świata jako stworzenia Bożego.
Jezus stwierdza, że, począwszy od raju diabeł jest zabójcą. U początków zła człowieka jest kłamstwo, które zabiło w nim godność dziecka Bożego. Grzech ma więc swoje źródło w czymś będącym na zewnątrz człowieka. Pochodzi z pokusy, która pod pozorem dobra zniekształca obraz i relację człowieka do Niego. Wąż przypisał Panu Bogu kłamstwo. Pan Bóg powiedział człowiekowi: “Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać do woli, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz” (Rdz 2,17). Tymczasem wąż kusił człowieka i kłamliwie mówił do niewiasty: “Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg , że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło” (Rdz 3,4-5).
Stara i natchniona tradycja tłumaczyła to w następujący sposób: “Bo śmierci Bóg nie uczynił i nie cieszy się z zagłady żyjących […] A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą” (Mdr 1,13; 2,24).
To przekonanie odbiło się w księdze przypisywanej autorowi Ewangelii św. Jana, a mianowicie w Pierwszym Liście św. Jana: “Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, by zniszczyć dzieła diabła” (1 J 3,8). W tym tekście występuje podobne sformułowanie, jak w cytowanym na początku wersecie z Ewangelii św. Jana, a mianowicie: “diabeł trwa w grzechu od początku”. W tej wypowiedzi autor Pierwszego Listu św. Jana pisze: “Syn Boży objawił się po to, by zniszczyć dzieła diabła”. Przyszedł na świat, aby naprawić to, co na początku zniszczył pierwszy człowiek, ulegając pokusie szatana.
Jezus, kiedy powiedział, że diabeł “od początku był on zabójcą i nie wytrwał w prawdzie”, nie określa więc jego początku w znaczeniu zaistnienia, ale interesuje Go moment, gdy szatan stał się zabójcą i wrogiem człowieka, który uległ jego podszeptom. Diabel stał się wtedy zabójcą, gdyż pozbawił człowieka życia Bożego. Równocześnie Jezus odsłania to, co jest istotne w przeciwniku Boga, a mianowicie kłamstwo. Jego aktywność, jako kłamcy ujawniła się począwszy od raju. Jezus natomiast, nawiązując do tego, co było na początku, przynosi prawdę i uwalnia człowieka od śmierci.