Opowieść dziejów Apostolskich tutaj się kończy.

To też jest bardzo charakterystyczne. Zdajemy sobie ponownie sprawę, że św. Łukasz nie pisał biografii Apostoła. Znał jego dalsze losy, ale nie napisał o uniewinnieniu Pawła, o jego podróży do Hiszpanii, ani o jego męczeńskiej śmierci. Dla autora Dz najważniejsza jest opowieść o głoszeniu dobrej Nowiny. Z jednej strony spełniła się zapowiedź Jezusa: "Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi" (Dz 1,8). Z drugiej strony historia ewangelizacji jest to historia, która się nie kończy, ale dopiero zaczyna. Dlatego św. Łukasz zostawia czytelnika z obrazem Pawła, który w swym rzymskim mieszkaniu niestrudzenie i ze swobodą głosi Ewangelię: "Przez całe dwa lata pozostał w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc królestwo Boże i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie zupełnie swobodnie, bez przeszkód" (Dz 28,30-31).