Obok pokory człowiek powinien okazać też postawę wdzięczności za dar wiary. Wdzięczność powinna być stałą dyspozycją duchową, gdyż to ona ukazuje człowieka jako w pełni wierzącego, jako tego, który naprawdę powierzył siebie Bogu: Lecz my zawsze winniśmy dziękować Bogu za was bracia umiłowani przez Pana, że wybrał was Bóg do zbawienia (2 Tes 2,13).

Jeśli wiara ma charakter odpowiedzi danej Bogu, to można ją wyrazić  także w postawie nawrócenia. Nawrócenie ma tu fundamentalny charakter, stoi ono u progu wiary i całego życia chrześcijańskiego. Wiara pojęta jako nawrócenie, a więc jako zwrócenie się do Boga, daje człowiekowi poczucie sensu życia i świado­mość pewnej jasności (człowiek wie, dokąd zmierza).

Wiara, prowadząc do wspólnoty z Chrystusem, nie może nie prowadzić do włączenia się w Chrystusowy Kościół, który jest środowiskiem życia moralnego[9]. Pełnia Bożego objawienia znajduje się w Kościele Chrystusowym, który jest jeden. Także wiara objawiona jest jedna i ona jest jedyną drogą zbawienia. Dokonuje się ono tylko w Kościele. Dlatego chrześcijanin powinien wierzyć także w Kościół. Co to znaczy? Wiara w Kościół nie jest jakimś ubóstwianiem ludzkich wymiarów wspólnoty ludzi wierzących. Jest to przede wszystkim wiara w żywą obecność Chrystusa i całego dzieła zbawienia w życiu Kościoła. W tej perspektywie, jak uczył Jan Paweł II w encyklice Veritatis splendor, żadne rozdarcie nie powinno zagrażać harmonii między wiarą a życiem[10].

Kościół, który został założony z woli Jezusa Chrystusa na fundamencie Apostołów poprzez swoje nauczanie i ustanawiane prawa dba o właściwą formację wiary swoich członków. Kościół jest miejscem pogłębiania swojej wiary na miarę otrzymanej łaski. Kościół zapewnia trwanie i rozwój wiary. Jest nauczycielem wiary, przekazuje bowiem naukę objawienia.