Podstawowym zadaniem rodziny, której głową był ojciec, było wychowanie potomstwa.

Posiadanie bowiem potomstwa stawało się dla rodziców w kulturze Starego Przymierza niejako imperatywem do kształtowania go. Dziecko, aby stać się w pełni dojrzałym człowiekiem potrzebuje od wychowawców stałej, pewnej opieki i pomocy. Wychowanie w Izraelu spoczywało głównie na rodzicach. Było jednak ono traktowane jako niezwykle ważny i dostojny obowiązek. Człowiek młody, jest narażony na niebezpieczeństwa, których korzeniem jest skłonna do złego ludzka natura (zob. Prz 22,1n.). Stąd też rady mędrców, którzy udzielają pouczeń jak rodzeni ojcowi (zob. Prz 4,1n.). Mędrzec jest bowiem ojcem, który udziela dzieciom cennej nauki (zob. Prz 6,20n.), posiadanie której może uchronić Bożej kary (zob. Prz 21,18n.).

Nieodłącznym, wręcz zasadniczym składnikiem wychowania była wiara w jedynego Boga JHWH oraz praktyki religijne, które dokonywały się tak na jej forum prywatnym, jak i publicznie. Życie każdej Izraelskiej rodziny normowane było przez rytm różnych nabożeństw i religijnych ceremonii. Rzecz jasna, iż najważniejszym świętem dla każdej rodziny izraelskiej była Pascha. Świętując Paschę każda rodzina żydowska czyniła to będąc posłuszną Bożemu nakazowi: „Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia – na zawsze w tym dniu świętować będziecie” (Wj 12,14)[7]. Głównym prowadzącym celebrację paschalną był zawsze ojciec.