Druga część Ewangelii św. Łukasza to opis drogi Jezusa do Jerozolimy, gdzie ma dokonać się tajemnica paschalna (Łk 9,51-19,27). Początek tej długiej podróży następuje w Łk 9,51. Łukasz uroczyście stwierdza, iż Jezus „postanowił udać się do Jeruzalem”. To stwierdzenie o konieczności zdążania do świętego miasta powtarza się wielokrotnie (Łk 9,51; 13,22; 17,11). Celem i kresem podróży Jezusa jest Jeruzalem, gdzie zostanie dopełniona Jego ofiara. O ile wydarzenia w Galilei obfitują w liczne znaki i cuda, to w czasie drogi ku Świętemu Miastu Łukasz kreśli portret Jezusa koncentrując się na tajemnicy królestwa Bożego. Jezus poucza o królestwie Bożym (Łk 9,51-13,21); kreśli warunki przynależności do królestwa Bożego (Łk 13,22-17,10); wreszcie uroczyście ogłasza uczniom „królestwo Boże wśród was jest” (Łk 17,21).

Część trzecia Ewangelii św. Łukasza rozgrywa się w Jeruzalem, gdzie następuje męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa (Łk 19,29-24,53). Łukasz przedstawia działalność i nauczanie Jezusa w świątyni (Łk 19,28-21,38), opis męki, śmierci oraz pogrzebu Jezusa (Łk 22,1-23,56), po czym całość Ewangelii Łukasz zamyka się przekazem o wydarzeniach łączących się ze zmartwychwstaniem Chrystusa (Łk 24,1-53).

Łukasz starał się „ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas” (Łk 1,1). Oznacza to, że głównym celem swojego dzieła uczynił napisanie prawdziwej historii Mistrza z Nazaretu. Potwierdzeniem tego są słowa ewangelisty o tym, że postanowił zbadać wszystko dokładnie, opierając się na świadectwie bezpośrednich, naocznych świadków (Łk 1,2-3). Całe dzieło Łukaszowe miało i wciąż ma służyć chrześcijanom, którzy oczekiwali na paruzję Jezusa Chrystusa, w pogłębieniu rozumienia Tajemnicy Mistrza z Nazaretu. Szczególną zaś prawdą – budzącą lęk, prawdą na którą czeka wspólnota Kościoła jest oczekiwanie na paruzję – powtórne przyjście Chrystusa. Chrystus obiecał bowiem swoje powtórne przyjście. Paruzja jednak nie następowała, stąd też wśród chrześcijan zaczęły pojawiać się pytania dotyczące prawdziwości Dobrej Nowiny. Pytano: dlaczego Jezus nie powraca? Pytano: jak żyć? Pytano: co dzieje się z tymi, którzy odchodzą? Stąd też Łukasz udziela odpowiedzi na pytanie jak rozumieć paruzję, kiedy ona nastąpi. Niewątpliwie Ewangelia św. Łukasza jest odpowiedzią na pytanie o sprawy ostateczne. Czytając ją, można zauważyć, że według Łukasza królestwo Boże już znajduje się pośród uczniów Chrystusa: „istotnie przyszło już do was królestwo Boże” (Łk 10,20); „królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17,21-22). Z drugiej jednak strony trzeba wciąż oczekiwać na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa (Łk 12,35-40; 17,22-37; 21,34-36). Należy zatem zachować czujność. To Łukaszowe wezwanie do czujności spowodowane było postawą tych chrześcijan, którzy widząc opóźnianie się paruzji, zaczęli słabnąć w gorliwości chrześcijańskiej (Łk 17,26-29). Dlatego też autor Trzeciej Ewangelii podkreśla, iż nadejście Pana jest pewne, nie wiadomo tylko kiedy ono nastąpi. Co więcej Łukasz przenosi akcent z eschatologii powszechnej – kierujące nasze myśli ku rzeczom ostatecznym na końcu czasów, na indywidualną. Wydaje się, iż dla Łukasza godzina śmierci człowieka jest tożsama z paruzją (Łk 23,43). W momencie śmierci przychodzi do człowieka Chrystus, osądza go, dając zbawienie bądź wieczne potępienie (Łk 12,20). Jeszcze więc przed Sądem Ostatecznym człowiek otrzymuje nagrodę lub karę. Spotkanie z Chrystusem następuje nie tyle na końcu czasów, ile w chwili śmierci[1].

Stąd też budowa Łukaszowego dzieła. Chrześcijanin bowiem winien naśladować swojego Mistrza. A zatem skoro Jezus wytrwale trudził się, zdążał ku celowi swojego życia, ku Jerozolimie, to również każdy Jego uczeń winien tak postępować. Życie chrześcijanina winno być nieustannym zdążaniem do zbawienia. To jest cel życia uczniów Jezusa, podobnie jak Jego życie było nieustannym zdążaniem do Jerozolimy.