Czyli prorocy koncentrowali się głównie na teraźniejszości, a nie wybiegali myślami w przyszłość?

Istotą posłannictwa prorockiego było przekazywanie ludziom otrzymanego od Boga słowa. Prorok przynależy do dwóch światów: świata boskiego i ludzkiego. Będąc na mocy powołania prorockiego depozytariuszem Bożego słowa przekazuje orędzie tożsame z tym, które zawarte zostało w będącym częścią przymierza synajskiego Prawie. Przypomina je i aktualizuje, pośrednicząc w ten sposób w twórczym dialogu Boga ze swoim ludem, który trwa poprzez wieki (por. np. Jr 7,13.25; 25,4; 26,5; 29,19; 35,15; 44,4)[12].

Będąc głosem Boga, prorok był jednocześnie głosem sumienia dla całej społeczności i poszczególnych jej członków, osądzającym postępowanie oraz zachęcającym do życia według praw i nakazów Boga, a odrzucenia wszystkiego, co się im sprzeciwia (por. Jr 6,17). Bronił czystości wiary, ale też i obyczajów, zabierając głos w ważkich sprawach społecznych (por. np. Jr 5,8.27-28; 6,13; 7,6; 8,10; 9,1-5; 13,27; 22,13; 34,8-22). Najczęściej wiązało się to z upominaniem błądzącego ludu połączonym z próbą sprowadzenia go na powrót do Boga: „Uznaj swą winę, gdyż zbuntowałeś się przeciwko Jahwe, twemu Bogu!” (Jr 3,13). Podobne wezwanie można znaleźć w nauczaniu niemal każdego proroka (por. Iz 45,22; Lm 3,40-42; Ez 33,11; Oz 14,2-4; Am 4,6; Jl 2,12; Ag 2,17; Ml 3,7; Dn 9,13), dlatego jeden z ostatnich proroków – Zachariasz – podsumowuje nauczanie swych poprzedników jako jedno wielkie wołanie o nawrócenie i przyłącza się do ich zgodnego chóru (por. Za 1,3-6). Widząc zło i grzech, Bóg posyła swoje sługi – proroków, by głoszonym niestrudzenie i nieustannie słowem nakłonili grzeszników do okazania skruchy i zmiany postępowania, a w konsekwencji zapobiegli nadciągającej nieuchronnie karze[13].