Gdzie zatem cieszący się ze swego nawrócenia psalmista pragnie wielbić Boga za dokonane dzieło wewnętrznej odnowy?

Psalm 51 kończy modlitwa o odbudowę Jerozolimy: „W Twej dobroci okaż łaskę Syjonowi, aby odbudowano mury Jeruzalem. Wtedy przyjmiesz należne ofiary, dary i całopalenia, wtedy będą składać cielce na Twoim ołtarzu” (ww. 20-21).

Przytoczone wersety zostały dodane już po powrocie Izraelitów z wygnania babilońskiego (VI w. przed Chr.), gdzie grzeszne serce wybranego narodu, dzięki pokucie (Iz 40,2), stało się „skruszone” (Ps 51,19). To właśnie wewnętrzna odnowa Izrael czyni go dysponowanym do wzniesienia na nowo świątyni oraz świętego miasta.

Wzmianka o odbudowie murów Jerozolimy, nawiązująca do działalności wysokiego urzędnika na dworze perskim o imieniu Nehemiasz (Ne 2,17-20), symbolizuje znak Bożego przebaczenia. Przytoczone ostatnie dwa wersety omawianego psalmu przekształcają pokutną modlitwę jednostki, jaką jest Psalm 51, w liturgię pokutną całego ludu Bożego, który błaga Boga o przebaczenie.

Bóg wysłuchuje tego błagania, dokonując wyzwolenia z niewoli grzechu każdego, kto staje przed Nim ze skruszonym duchem, a więc w postawie żalu za grzechy oraz z wolą szczerego nawrócenia.

Wówczas, nawet zniszczone grzechem życie może zostać odnowione mocą działającego w ludzkim sercu „Bożego ducha”. Psalm 51, mówiąc o grzechu i miłosierdziu, o winie i przebaczeniu, wpisuje się w proces stopniowego objawiania się Ducha Świętego, który właśnie ożywia swoją mocą skruszone serce każdego grzesznika. Przebaczenie bowiem nie jest znakiem słabości Boga, ale zwycięstwem miłości, która jest silniejsza niż grzech.