Papież realizował to, co znalazło się w Konstytucji Gaudium et Spes – przecież aktywnie pracował nad jej tworzeniem. Miał świadomość tego, czego od niego oczekuje Duch Święty. W Gnieźnie, 3 czerwca 1979 mówił: "Czyż Chrystus tego nie chce, czy Duch Święty tego nie zarządza, ażeby ten Papież Polak, Papież Słowianin właśnie teraz odsłonił duchową jedność chrześcijańskiej Europy, na którą składają się dwie wielkie tradycje: Zachodu i Wschodu...". A potem, w tym samym mieście, 3 czerwca 1997 powiedział: "Z tego miejsca rozlała się wówczas potężna fala, moc Ducha Świętego. Tutaj zaczęła przybierać konkretne formy myśl o nowej ewangelizacji. W tym czasie dokonały się wielkie przemiany, powstały nowe możliwości, pojawili się inni ludzie. Runął mur dzielący Europę. W pięćdziesiąt lat po rozpoczęciu drugiej wojny światowej jej skutki przestały żłobić oblicze naszego kontynentu. Skończyło się półwiecze rozdzielenia, za które szczególnie straszliwą cenę płaciły miliony mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej".***

Jan Paweł II żył w Duchu Świętym i nauczał o Duchu Świętym. Z nauczania tego nadzwyczajnego nauczyciela wiary warto przypomnieć trzy elementy. Pierwszym, cennym dokumentem, w którym widać całą osobowość świętego Jana Pawła II, jest Encyklika o Duchu Świętym Dominum et Vivificantem opublikowana 18 maja 1986, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Dokument ten jest poświęcony całkowicie Trzeciej Osobie Trójcy Świętej. Jest to dokument najbardziej znaczący w nauczaniu Jana Pawła II o Duchu Świętym. Podsumowuje tryptyk dokumentów, który od 1979 r. (Redemptor hominis) i rok następny Dives in misericordia, Jan Paweł II poświęcił tajemnicy Boga. Trzeba także wspomnieć cykl 82 katechez o Duchu Świętym wygłoszonych podczas środowych audiencji generalnych w latach 1989-1991, a następnie cały rok poświęcony Duchowi Świętemu w ramach przygotowania do Jubileuszu 2000 chrześcijaństwa. W tym przygotowaniu również mamy do czynienia z cyklem katechez o Duchu Świętym.