Które z czynności rytualnych sprawowanych podczas liturgii przy Namiocie Spotkania ukazują pełniej sens struktury architektonicznej tego sakralnego obiektu?

Podczas obrzędów odprawianych w świętym Dniu Przebłagania (hebr. jôm hakkippurîm) arcykapłan w imieniu wszystkich Izraelitów wchodził do „miejsca najświętszego” Namiotu Spotkania, za wewnętrzną zasłonę (hebr. parōket), by skropić krwią złotą płytę, nazywaną „przebłagalnią” (hebr. kappōret), która służyła jako wieko przykrywające Arkę Przymierza. W ten sposób, w „miejscu najświętszym”, w uroczystej liturgii arcykapłan błagał Boga o uwolnienie całej społeczności wiernych od grzechów. Wypełnieniem rytuału Dnia Przebłagania stała się przebłagalna ofiara Chrystusa złożona za grzechy wszystkich ludzi (1J 2,1). Podczas zbawczej śmierci Chrystusa wewnętrzna zasłona, oddzielająca „miejsce święte” od „najświętszego”, rozdarła się na dwoje (Mt 27,51; Mk 15,38; Łk 23,45), wskazując w ten sposób na przebity bok Jezusa: „On nam zapoczątkował drogę nową i żywą przez zasłonę swego ciała” (Hbr 10,20). Apostoł Paweł odnosi również do Chrystusa termin „przebłagalnia”, gdzie ludzki grzech spotyka się z Bożym miłosierdziem: „Bóg uczynił Go ołtarzem przebłagania (gr. hilastērion). Przez wiarę, w Jego krwi objawił swoją sprawiedliwość, aby odpuścić grzechy popełnione uprzednio” (Rz 3,25).