A zatem dowiedzieliśmy się, że hymny śpiewane podczas Eucharystii swymi korzeniami sięgają psalmów dziękczynnych towarzyszących czynnościom rytualnym ofiary dziękczynnej. Czy omawiany ofiarniczy rytuał „dziękczynienia” zawierał także inne elementy, które możemy odnaleźć w ofierze Eucharystii?

Ofiara eucharystyczna wiąże się z wcześniejszym wyznaniem grzechów w spowiedzi, by móc godnie uczestniczyć w sprawowaniu świętych obrzędów. Świadomie i dobrowolnie popełniony grzech wykluczał Izraelitę ze społeczności sprawującej kult. Co gorsza, popełnione zło naruszało relację między wspólnotą wierzących a Bogiem, stąd też wyznanie win było niezbędnym warunkiem dla naprawienia zakłóconej więzi oraz uzyskania Bożego przebaczenia. Według tradycji kapłańskiej (P) w pewnych okolicznościach miało miejsce wyznanie grzechów w ramach wstępnej części ofiarniczego rytuału: „Jeżeli ktoś zawinił w którejkolwiek z tych rzeczy, musi wyznać swój grzech. Następnie przyprowadzi dla PANA na ofiarę wynagradzającą za grzech samicę z trzody, owce lub kozę, na ofiarę przebłagalną, a kapłan dokona zadośćuczynienia za jego grzech” (Kpł 5,5-6). Hebrajski termin oznaczający wyznanie win w przytoczonym fragmencie jest formą czasownika (koniugacja hitpael) jādā(h), od którego pochodzi również sam wyraz „wyznanie” (hebr. tôdā(h)). Można powiedzieć, że wyznanie win złączone z ofiarą prowadzi do pojednania grzesznej społeczności Izraela z Bogiem. Wyznanie grzechów stanowi bowiem warunek narodzenia się wspólnoty, mogącej wyznawać chwałę Boga. Obecność tego elementu w strukturze chrześcijańskiej Eucharystii jest wyraźnie widoczne. Obrzęd eucharystycznej ofiary rozpoczyna się bowiem aktem pokutnym, a więc wyznaniem grzeszności wspólnoty liturgicznej, która zanurzając się z ufnością w Boże miłosierdzie może stać się prawdziwym Kościołem, czerpiącym życie duchowe z Eucharystii.