W Starym Testamencie małżeństwo nabiera także znaczenia symbolicznego?

Prorocy przedstawiają małżeństwo mężczyzny i kobiety jako przymierze (hebr. berit), co nadaje mu religijny i sakralny charakter. Stąd też płynie przeświadczenie, że nie wolno go łamać (Pwt 2,17), gdyż świadkiem jego zawarcia jest sam Bóg (Ml 2,14). Częste odwoływanie się proroków do symboliki małżeństwa jest szczególnie wymowne, gdyż poświadcza wielką rangę małżeństwa w świadomości ludu wybranego. Małżonkowie powinni sprostać wymaganiom wzajemnej miłości i wierności, natomiast małżeńska niewierność czy wiarołomstwo były uważane za złamanie przymierza, tak przez mężczyznę (Ml 2,14), jak i kobietę (Prz 2,17).

Symboliczny obraz związku małżeńskiego prorocy przenieśli na relacje istniejące między Bogiem jako Oblubieńcem oraz Izraelem – Jego Oblubienicą. Jako pierwszy uczynił to działający w VIII w. przed Chr. prorok Ozeasz. Z kolei prorok Jeremiasz mówi o pierwszej miłości i wspomina przypadający na czas wędrówki ludu wybranego do Ziemi Obiecanej okres narzeczeństwa:

„Pamiętam wierność twej młodości,

miłość twego narzeczeństwa,

kiedy chodziłaś za Mną na pustyni,

w ziemi, której nikt nie obsiewa!” (Jr 2,2).

Ezechiel z kolei odwołuje się do przysięgi i przymierza, jakie Jahwe zawarł z Izraelem na Synaju, ujmując je w kategoriach przymierza małżeńskiego zobowiązującego do miłości i wierności:

„Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze – wyrocznia Jahwe – stałaś się moją!” (Ez 16,8b).