Dlaczego przesłanie osiemnastego rozdziału Ewangelii św. Mateusza jest tak ważne, gdy zastanawiamy się nad znaczeniem i rolą Kościoła?

Przypomnijmy sobie kolejne perykopy występujące w rozdziale osiemnastym Ewangelii św. Mateusza. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że zestawienie poszczególnych perykop jest w nim zupełnie przypadkowe. Tymczasem Jezus podaje kolejne zasady, które sprawią, że wspólnota Jego uczniów będzie idealnie funkcjonować.

Jezus poucza najpierw, że walka o pierwsze miejsce we wspólnocie jest czynnikiem destrukcyjnym (Mt 18,1-5). Ewangelista podaje opis sporu uczniów na temat: „Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?”. Odpowiedź jest zdecydowana i jednoznaczna: Trzeba się odmienić, uniżyć się i stać się jak dzieci.

Uniżyć się. Gdy czytamy tę perykopę, przypomina się inny spór. Do Jezusa zbliżyła się matka synów Zebedeusza, Jakuba i Jana. Jak świadczy Ewangelia św. Mateusza, poprosiła Mistrza: „Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie, jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie” (Mt 20,21). Nawiązując do dyskusji oburzonych pozostałych Apostołów, Jezus podał zasadę: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym” (Mt 20,25-27). Uczeń Chrystusa ma być nie tylko sługą, ale kimś więcej – niewolnikiem.

Nie walczyć o władzę – to winno cechować wszystkich uczniów Jezusa. Chrystus daje jasno do zrozumienia, że poszukiwanie ziemskich zaszczytów nie powinno mieć miejsca w Kościele. Królestwo niebieskie należy do dzieci, czyli do tych, którzy podobnie jak one, są spontaniczni, prości i szczerzy. Sposób myślenia trzeba zmienić na ewangeliczny i odrzucić wszelkie egoistyczne dążenia, które rodzą się w każdej wspólnocie.

W drugiej perykopie osiemnastego rozdziału (Mt 18,6-9) Jezus poucza, że kto chce należeć do wspólnoty uczniów, winien dawać świadectwo i budować jedność. W tym kontekście kolejnym czynnikiem destrukcyjnym wspólnoty jest zgorszenie dawane tym, którzy nazywani są małymi. Nie chodzi w tym wypadku o dzieci. Przemawia za tym bezpośredni kontekst perykopy, czyli dwa następne fragmenty, a także kontekst ogólny, czyli podobne miejsce w innych Ewangeliach.

Najpierw trzeba pamiętać, że w kolejnej perykopie osiemnastego rozdziału Ewangelii św. Mateusza kluczowymi są słowa Jezusa: „Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych” (Mt 18,10).