Kto – według św. Łukasza – należy do Kościoła?

Wszyscy ewangeliści podkreślają powszechność zbawienia i radosny uniwersalizm posłannictwa Jezusa, które jest skierowane do wszystkich bez wyjątku ludzi, tj. zarówno do Izraela, jak i do pogan. Najmocniej uwypukla to jednak św. Łukasz. Jest to jeden z głównych tematów przenikających jego Ewangelię. Jeżeli u autora Ewangelii św. Mateusza możemy jeszcze zauważyć, że pragnie ułatwić  judeochrześcijanom zrozumienie, dlaczego również poganie są powołani, by stanowić lud Boży Nowego Przymierza, to dla św. Łukasza, długoletniego towarzysza, Kościół, złożony z Żydów i pogan, jest oczywistością nie wymagającą dalszej dyskusji. Gdy św. Mateusz podkreśla jeszcze wyraźnie, że Jezus został posłany najpierw do dzieci Izraela, to u św. Łukasza w paralelnym tekście na pierwszym miejscu wymienieni są poganie.

Trzeci ewangelista często wyraźnie podkreśla powszechność Dobrej Nowiny o zbawieniu, przyniesionym przez Jezusa Chrystusa. Nuta uniwersalizmu, przewijająca się przez całą Ewangelię, pobrzmiewa już w pierwszej części (Łk 1,5-4,13), która zawiera jakby konspekt nauki o zbawieniu. Aniołowie, zwiastujący narodzenie Jezusa, głoszą pokój „ludziom, w których sobie upodobał” (Łk 2,14), gdyż Chrystus jest Zbawicielem wszystkich (por. Łk 2,32). Najwyraźniej idea powszechności zbawienia podkreślona jest w kantyku „Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu” (Łk 2,29). Symeon widzi w Jezusie „światło na oświecenie pogan” (Łk 2,32). W tym wypadku realizuje się proroctwo Izajasza (Iz 42,6; 49,6). Św. Łukasz powraca bardzo często do tej myśli (por. Dz 1,8; 13,47). Jezus z Nazaretu to zbawienie, które Bóg „przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,31-32).