Tekst biblijny

Język aramejski

Określeniem język aramejski oznacza się dialekty, którymi mówiły szczepy semickie przybyłe około X w. przed Chr. ze wschodu na tereny Syrii i Palestyny. Przybyli semici sami nazywali się Aramejczykami. Na terenach osiedlenia stworzyli oni szereg odrębnych państw. Dopóki istniały poszczególne państwa aramejskie, język i pismo aramejskie nie miały większego znaczenia. Po utracie przez Aramejczyków niepodległości w VIII w. przed Chr., mowa i pismo stało się powszechnie znane w krajach Bliskiego Wschodu. Od VII w. język aramejski zaczął być używany w imperium asyryjskim, na co wielki wpływ miały zdobycze króla Tiglata Pileasara III, który podporządkował sobie szereg państw asyryjskich. Od 500 roku stał się on językiem oficjalnym kancelarii perskiej. Na wygnaniu w Babilonii, Izraelici zaczęli posługiwać się językiem aramejskim, który stał się dla nich językiem codziennego użytku prawie do końca II w. po Chr. Język aramejski jest pierwowzorem dla pisma kwadratowego, w którym został napisany w przeważającej części Stary Testament. W języku aramejskim powstają również liczne dzieła odnajdywane w dzisiejszych czasach na terenie Egiptu, Azji Mniejszej, Arabii a nawet w Indiach. Należy pamiętać, iż Pan Jezus posługiwał się w codziennym życiu palestyńską formą języka aramejskiego, o czym świadczą poszczególne słowa aramejskie zachowane w Ewangelii.

W tekście biblijnym rozróżnienie pomiędzy językiem hebrajskim i aramejskim wprowadził F. Delitzsch w 1886 r. W języku aramejskim, oprócz ksiąg Starego Testamentu, zostało napisane wiele tekstów znalezionych w Qumran, m.in. apokryfy, Targumy oraz Talmud.