Język hebrajski

Język hebrajski powstał z dialektu, którym mówiono w Kanaanie przed przybyciem Izraelitów, czyli w około XIV-XII w. przed Chr. Okresem największego rozwoju tego języka jest okres monarchii. Po niewoli babilońskiej Żydzi przyjęli zasadniczo język aramejski i język hebrajski stał się językiem urzędowo-liturgicznym. Używano go jedynie w księgach i w tekstach modlitewnych – jako język święty.

Alfabet hebrajski zawiera 22 spółgłoski. Sam język jest prosty i pod względem słownictwa dość ubogi. Wyrazy składają się z rdzeni, które składają się z trzech spółgłosek, które decydują o jego znaczeniu. Zmiany samogłoskowe nie zmieniają zasadniczego znaczenia wyrazu, jedynie zmieniają intensywność, czy też czas działania (np. qatal – zabił, qotel – zabijający, qittel – zamordował, quttal – został zamordowany).

Czasowniki w języku hebrajskim występują tylko w dwóch formach czasowych: niedokonanej i dokonanej. Język hebrajski posiada siedem koniugacji, przy czym trzy z nich wyrażają formę intensywną, dwie natomiast formę przyczynową. Jest językiem prostym i ubogim w słownictwo. Brak jest deklinacji. Posiada bardzo niewiele przymiotników. Pojęcia abstrakcyjne wyraża określeniami oznaczającymi konkretne rzeczy np. „nerki” oznaczają tajemne myśli. Tak więc, pomimo swojej prostoty, także i język hebrajski posiada wyrażenia idiomatyczne.

Alfabetem starohebrajskim pisano począwszy od X w przed Chr., chociaż trudno dokładnie wskazać czas, kiedy Naród Wybrany posiadł sztukę pisania. Najstarsze fragmenty, jak się wydaje, mówią o Gedeonie (Sdz 8,14), czy też o królowej Jezabel (1 Krl 21,8n.). Obecny tekst Starego Testamentu napisany został alfabetem kwadratowym, czyli aramejskim, który powstał po niewoli babilońskiej. Zabytki epigraficzne sprzed niewoli babilońskiej są nieliczne. Najstarszym dokumentem piśmiennictwa starohebrajskiego jest tzw. kalendarz z Gezer pochodzący z X w przed Chr. oraz stela króla Moabu Meszy z IX w. przedstawiająca moabską wersję wydarzeń za czasów izraelskiego króla Jorami (obecnie znajduje się we Francji w Luwr). Warto również wspomnieć inskrypcję w kanale prowadzącym do sadzawki Siloe z VIII w. relacjonującą przekopanie kanału Ezechiasza, który sprowadzał wodę do Jerozolimy oraz ostrakę z Lakisz z VI w. informującą o zbliżaniu się wojsk Nabuchodonozora (okres poprzedzający upadek Jerozolimy 587 rok)[12].