Duch Święty w Ewangelii św. Łukasza

Czy w Starym Testamencie Duch Święty jest łączony z mającym nadejść Mesjaszem?

W tym wypadku trzeba zwrócić uwagę na teksty proroków. Według nich Mesjasz otrzyma szczególną konsekrację, czyli namaszczenie przez Ducha Bożego (Iz 11,1-2). Wysłannik Boga będzie zarówno prorokiem par excellence, jak i wybawcą, właśnie dlatego, że na nim spocznie Duch Boży (Iz 42,1; por. także Iz 61,1). O tym należy pamiętać, gdy czytamy opis wystąpienia Jezusa w synagodze w Nazarecie (Łk 4,16-30). Odniósł On wtedy do siebie słowa z Księgi Izajasza (Iz 61,1).

Jednak nie tylko Mesjasz będzie obdarzony Duchem, ale także cały lud Boży otrzyma Go w niebywałej dotąd obfitości (Iz 32,15-17). Skutkami tego wylania będzie: prawo, sprawiedliwość, pokój i bezpieczeństwo. Ono także zapewni w przyszłości nawrócenie i przylgnięcie do Boga (Iz 44,3). Rezultatem zapowiedzianego wylania Ducha będzie wielkie odrodzenie moralne, połączone z pokutną przemianą wnętrza ludzkiego. Ezechiel (Ez 36,17.25-28) podkreśla, podobnie jak Ps 51,12-14, ścisły związek nowych postaw moralnych człowieka odrodzonego z darem Ducha Bożego. Odrodzenie moralne stanie się wręcz duchowym zmartwychwstaniem, a jego sprawcą będzie Duch Boga (Ez 37,1-14). Po wspaniałej scenie ożywienia wyschłych kości przez Ducha, następuje u proroka zapowiedź zjednoczenia rozbitego dotąd ludu Bożego (Ez 37,15-28). Mimo iż prorok nie ukazuje tu wyraźnie związku przyczynowego, widać, że dobrami mesjańskimi będzie tak wylanie Ducha, jak i zjednoczenie. Omówione skutki wylania Ducha nie będą tylko czymś przemijającym, ale stałą pomocą (Iz 59,21; Ez 39,29).

oceń artykuł