Klękanie na żądanie

W czasie kończących się wakacji w parafii, do której należę, gościło parę grup oazowych Ruchu Światło-Życie z diecezji krakowskiej. Dla wspólnoty to radosne i miłe doświadczenie, bo w ciągu roku rzadko mamy okazję usłyszeć w trakcie eucharystycznego przygotowania darów znany musicalowy przebój.

Ale ja nie o muzyce, ani oprawie liturgicznej, bo ta, rozbudowana, jak to w Ruchu Światło-Życie, jest raczej – bądźmy uczciwi – na najwyższym poziomie. Niemniej jednak o liturgii, a właściwie o uczestnictwie w niej chciałbym kilka uwag skreślić.

Zawsze uczono mnie, że Eucharystia ma wspólnotowy charakter. Wierni, którzy przychodzą do kościoła, gromadzą się wokół ołtarza, uczestniczą wspólnie w uczcie niebieskiej. Przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej wzmacnia Kościół, tzn. poszczególnych wiernych, ale i całą wspólnotę. Liturgia jest zatem aktem wspólnotowym. Podkreśla to jedność postaw i gestów wiernych w czasie Mszy św.: razem klękamy, wstajemy, siadamy, składamy ręce etc.

Kiedyś jeździłem regularnie na „wakacje z Bogiem”, oazy i inne formy religijnej formacji wakacyjnej. Często jako grupa uczestniczyliśmy w parafialnej Eucharystii. Zawsze przed Mszą słyszeliśmy od opiekunów: „Być może mamy różne obyczaje, ale nie wyrywamy się z niczym, zerkamy na miejscowych parafian i robimy dokładnie to, co oni”.

Dlaczego o tym wspominam? Bo patrząc na krakowskie oazy, które gościły w „mojej” parafii, miałem wrażenie, że zasady się zmieniły. Grupy robiły, co chciały, a co gorsza niektórzy zdezorientowani parafianie nie wiedzieli, czy trzymać się tego, co zawsze robili, czy „iść” za młodymi oazowiczami, bo oni tacy uduchowieni i religijni, więc pewnie wiedzą lepiej... Po drugie - nie wiadomo, czy młodzi tak sami z siebie, ponosi ich entuzjazm, czy może pycha, a może też nie ma w tym żadnej ich winy, bo tak zostali nauczeni przez dorosłych? Mam tylko nadzieję, że wspomniany problem z postawami to odosobniona obserwacja.