Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa

Zgodnie z prawem rzymskim, egzekucja następowała bezpośrednio po wydaniu wyroku. Skazaniec sam niósł na miejsce kaźni narzędzie swej śmierci.

Obowiązkiem żołnierzy było doprowadzenie skazańca na miejsce stracenia. Pamiętając, iż Jezus został ubiczowany nie dziwi, że żołnierze zatrzymali Szymona Cyrenejczyka, by ten niósł Jego krzyż. Cyrena leżała na terytorium Libii. Wydaje się jednak, iż Szymon mieszkał na stałe w Jerozolimie. Żołnierze zatrzymali Cyrenejczyka i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem (Łk 23,26, por. Mk 15,21). Łukasz jednak tak kreśli tę scenę, by czytelnik odniósł wrażenie, iż Szymon z własnej woli – niejako wypełniając nakaz Jezusa (Łk 9,23; 14,27) – niesie krzyż Chrystusa. Znamienne jest, iż ewangelista nie pisze, że Szymon niósł krzyż wraz z Jezusem, ale że niósł go za Jezusem.

W drodze na Golgotę towarzyszyła Jezusowi rzesza ludu oraz kobiety. Droga Jezusa na miejsce stracenia ma niejako formę uroczystej procesji: na czele idzie Jezus, za Nim podąża Szymon Cyrenejczyk z krzyżem, a potem – za nimi dwoma – idzie cały lud. Osobną grupą są kobiety, które ubolewały nad losem Mistrza z Nazaretu. Ich płacz był wyrazem miłości do Jezusa i żalem z powodu losu Pana. Całość opisu drogi krzyżowej Jezusa kończy informacja, iż wraz z Jezusem na Golgotę byli prowadzeni dwaj skazańcy. Łukasz zapisze: „Prowadzono też innych dwóch złoczyńców, aby ich z Nim stracić” (Łk 23,32).