Góra Tabor (Łk 9,28-36)

Obłok Boga

W tradycji Starego Testamentu obłok symbolizował obecność Boga pośród ludu wędrującego przez pustynię (Wj 16,10), a zwłaszcza w przybytku zbudowanym przez Mojżesza (Wj 40,34-38). Obłok także wypełnił świątynię, gdy została w niej umieszczona Arka Przymierza (1 Krl 8,10-11; 2 Krn 5,13-14). Wzmianka o obłoku, który skrył Jezusa, Mojżesza i Eliasza przywołuje także inne wydarzenie z Księgi Wyjścia. Oto bowiem „Mojżesz wstąpił na górę, obłok ją zakrył. Chwała Pana spoczęła na górze Synaj, i okrywał ją obłok przez sześć dni” (Wj 24,15-16). We wszystkich tych tekstach obłok symbolizuje obecność Boga, jak również i Jego przebywanie w ukryciu. Zgodnie z przekonaniem Izraelitów, nikt nie mógł oglądać Boga i pozostać przy życiu (zob. Wj 33,20; Sdz 13,22). Stąd też uważano, iż obłok osłaniał ludzi przed obliczem Pana. Widząc obłok ludzie wiedzieli, iż Bóg jest blisko. Takie znaczenie ma obłok w scenie przemienienia. Wskazuje, iż sam Bóg zstąpił na górę. Stąd też lęk u apostołów. Czy tylko Jezus, Mojżesz i Eliasz byli otoczeni obłokiem? A może w obłoku znaleźli się także apostołowie, czy też byli tuż obok. Mogli obłok dotknąć. Zostali zatem niejako dotknięci obecnością Boga.