Ta łaskawa miłość Boga uzewnętrzniła się w Jego czynach stwórczych. Przypomina tutaj psalmista jak przez Słowo Jahwe powstało niebo i zastępy niebieskie czyli słońce, księżyc i gwiazdy (w. 6) oraz wody morskie (tak zwane "wody górne" ponad sklepieniem nieba, w. 7). Ważne tutaj jest podkreślenie, że pomiędzy Jahwe a Jego dziełami jest nie tylko relacja Stwórca-stworzenie, którą filozoficznie moglibyśmy nazwać ontyczną, ale jest mocny związek religijny opierający się na bojaźni przed Jahwe.

Ten związek dotyczy najpierw narodów, których historia jest realizacją Bożych planów i zamiarów. To "Pan udaremnia zamiary narodów" (w. 10a), ale "szczęśliwy lud, którego Pan jest Bogiem" (w. 12). To wskazanie wielkości Jahwe - Władcy narodów skłania do wyśpiewania radości, że tak potężny Bóg jest Panem Izraela. Kolejnym motywem do tego, aby wychwalać Boga jest podkreślenie potęgi wszechwładzy Jahwe.

Psalmista akcentuje, że Jahwe jest Panem całej rzeczywistości. W ww. 13-15 w charakterystyczny sposób trzykrotnie powtórzony jest wyraz kǒl, tzn. wszystek. Czytamy, że Jahwe widzi wszystkich ludzi. Patrzy z nieba na wszystkich mieszkańców ziemi i zwraca uwagę na wszystkie czyny ludzi i każdego człowieka z osobna. Jest jednak sędzią sprawiedliwym, bo "On ukształtował każdemu serce" (w. 15a)[9].

Potężny Jahwe jest jednocześnie Bogiem łaskawym dla wszystkich, którzy pokładają w Nim ufność. W ten sposób hymn prowadzi do prośby modlących się, która stanowi zakończenie tego psalmu: "Niech nas ogarnie łaska twoja, Panie,/ według ufności pokładanej w Tobie" (w. 22). Mamy tu więc to, na co wskazywaliśmy wcześniej. Mianowicie żarliwą wiarę psalmisty wyrażaną w wychwalaniu Bożej wszechmocy, a przede wszystkim dogłębnym poczuciu zależności od Boga, które rodzi pragnienie przylgnięcia do Niego.