Wiara w pismach prorockich

Bóg wiec w przymierzu zobowiązuje się do wierności swojemu ludowi i oczekuje wierności Izraela.

Ta wierność Izraela to przede wszystkim posłuszeństwo, uległość Bożemu Słowu. Zwięźle prezentuje to początek dziewiętnastego rozdziału Księgi Wyjścia: "Mojżesz wstąpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry [Synaj] i powiedział: «Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom: Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Takie to słowa powiedz Izraelitom». Mojżesz powrócił i zwołał starszych ludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pan nakazał. Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: «Uczynimy wszystko, co Pan nakazał». Mojżesz przekazał Panu słowa ludu" (Wj 19,3-8).

W swojej trudnej historii Izrael jednak był wystawiony na wielkie próby wiary.

Moglibyśmy całą historię Izraela odczytać właśnie w tym kluczu - wierności przymierzu. Prorocy natomiast mieli w tej historii szczególną rolę stróżów wiary i sami byli heroldami wiary w Jahwe. Oczywiście najbardziej kryzysowe czy tragiczne momenty w historii narodu wybranego stawały się również momentami, w których głos proroków stawał się najbardziej słyszalny.

W historii biblijnej chyba najbardziej w tej kwestii odznacza się postać Izajasza, który prowadził swoją prorocką działalność w Jerozolimie w drugiej połowie VIII w. przed Chrystusem[5]. W Iz 7 czytamy, że w obliczu zagrożenia syryjskiego, gdy syryjski król Resin najechał Judę, aby zrzucić judzkiego króla Achaza z tronu.

Chciano zastąpić go marionetkowym władcą i tym samym włączyć Królestwo Judy do antyasyryjskiej koalicji. Była to dla narodu ciężka próba. Izajasz pisze, że w obliczu tego niebezpieczeństwa "zaczęło drżeć serce króla i serce ludu, jak drżą drzewa w lesie pod powiewem wiatru" (7,2).

Wtedy Bóg posyła do króla Achaza proroka Izajasza, aby upomniał władcę. Prorok wzywa króla, aby wyzbył się strachu i z całym pokojem zaufał Bogu, który dotrzyma swych obietnic, które dał domowi Dawida. Mówi między innymi: "Strzeż się, ucisz się, nie bój się i niech twoje serce nie będzie bojaźliwe (...) dlatego, że Syria powzięła przeciw tobie wrogi plan. (...) Tak mówi Pan, Jahwe: nic z tego się nie stanie! Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się" (Iz 7,4-9).